Hoe nu verder?

Het vervolg

Komt er ook een vervolg, vroeg een lezeres na zes weken Filipijnen. Eigenlijk zou ik moeten zeggen: nee. Ik ben immers terug? Om meer te vertellen zou ik eigenlijk een eigen site moeten beginnen om dagelijkse blogs te schrijven. Wie weet doe ik dat nog wel eens, maar aan de andere kant is het leven van een vrijgezel met een lat-relatie over bijna 11.000 kilometer druk zat. Er is niemand die voor mij de koffers leeghaalt, de spullen op z’n plek zet, de boodschappen in huis haalt, de kat aandacht en eten geeft, opruimt, met de auto naar de garage gaat om een lekke band te laten verwisselen, een nieuwe telefoon koopt, een aankoopbon van de oude telefoon haalt, met zijn dochters kletst, andere sociale contacten weer tot leven brengt, naar het bronnenbad gaat, z’n maandelijkse klaverjasavond bezoekt, z’n jaarlijkse klaverjaszaterdag in ere houdt, nieuwe staatsloten koopt, de meterstand van het waterbedrijf invult, dagelijks met zijn geliefde chat via Facebook, andere Facebook-contacten antwoordt of van commentaar voorziet, alle uitvaartverzorgers weer meldt dat ik mijn werk heb hervat, z’n huis zeer nodig moet schoonmaken, cadeautjes inpakken, cadeaupapier kopen, wasjes moet draaien, z’n accountant van het kwartaaloverzicht voorziet, allerlei lectuur moet doornemen, eten koken dan wel een magnetronmaaltijd tot zich nemen, kapotte lampen moet vervangen, nieuwe douchestang met toebehoren plaatsen, in alle slaapkamers nieuwe verlichting aanbrengen, mails beantwoorden en schrijven, afspraakjes maken voor bezoekjes en lunches met vriendinnen en vrienden…….. Zal ik nog even doorgaan? Kortom, ik verveel me niet en dus is het niet gezegd dat ik dagelijks maar verhalen zit te schrijven. Er moet tenslotte ook weer geld worden verdiend na zes weken Filipijnen….
Maar ik kan me voorstellen dat er twee zaken zijn die om een vervolg schreeuwen, zoals de ontwikkeling van de hulpprojecten op Bohol en Leyte. Wat dat laatste betreft ben ik blij dat de zeer armoedige familie Albano weer een dak boven het hoofd heeft en ik ben niet eens boos dat de familie nu om meer vraagt, om 8300 pesos voor ziektekosten, om geld voor een verjaardag, om extra geld voor het huis en om 16.000 pesos voor het starten van een eigen bedrijfje door dochterlief omdat zij door gebrek aan geld niet heeft kunnen doorstuderen. Is dat ondankbaarheid? Wij zouden zeggen van ‘’ja’’, maar wie de leefomstandigheden van de mensen in hun golfplatenkrotten kent en ook heeft gezien hoe al die andere mensen daar tussen Ormoc en Tacloban leven, die zal zeggen: nee. Plotseling komt er een witte meneer met veel geld die er voor zorgt dat ze weer een dak boven hun hoofd hebben. Een soort God, een Robin Hood, iemand die hun grootste probleem (leven zonder een dak boven het hoofd) in een handomdraai heeft opgelost. Zo iemand moet toch ook in staat zijn om hun kleinere probleempjes en wensen (ziekenhuiskosten, verjaardag, startkapitaal voor een bedrijf, het vinden van werk in Europa) op te lossen? Ze klampen zich aan mij en mijn vrienden in Nederland vast om zich te kunnen ontworstelen aan dat uitzichtloos bestaan in een krottenwijk.
Met Sherryl op Bohol ligt dat anders. Ze heeft drie kinderen om voor te zorgen, ze woont in een stenen huis dat nu door de aardbeving onbewoonbaar is, maar met ons geld weer bewoonbaar wordt gemaakt. Haar leven gaat verder achter de woningen van haar ouders en haar oma. Vandaag berichtte ze dat ze voor een dag een baan heeft en mogelijk de komende tijd vaker ingeroosterd kan worden. De renovatie van haar huis ligt even stil, de weersomstandigheden zijn slecht, het regent onophoudelijk.
Van beide projecten en families zullen we nog wel meer horen de komende tijd. Vandaag zou ik er een nieuw project aan toe kunnen voegen: hulp aan Sel in Iligan. Haar man/vriend Jonathan heeft haar met woorden de grond ingetrapt en afgelopen nacht kwam hij dronken thuis. Het zoveelste conflict. De deur van de keuken moest het deze keer ontgelden. Sel wil, samen met haar zoontje, zo snel mogelijk bij hem weg. Naar haar moeder. Ze kan er pas gaan wonen als er een kamer voor haar is ingericht en gerenoveerd. Kosten: 5.000 pesos (85 euro). Of ik…..Zo gaat dat, die rijke meneer uit Europa met zijn rijke vrienden kan vast en zeker wel helpen….
En dan is er Lanie, mijn crazy mountaingirl uit Tagaytay. Zij zorgt in al deze ellende en geldverzoeken voor de andere kant van de medaille. Vandaag is ze naar een groot winkelcentrum geweest, twee uur bij haar vandaan. Voor mij. Voor wat? Dat is nog geheim, zei ze. Vandaag luisterde ik in de auto naar de door haar zelf gebrande cd met een stuk of zestien nummers. Het eerste nummer? ‘’Crazy for you…’’