Woekerprijzen en een huwelijksbeurs...
Door: Willem Molema
Blijf op de hoogte en volg Willem
13 Januari 2014 | Filipijnen, Manilla
Donderdag 9 tot en met zondag 12 januari
Deze laatste dagen in de Filipijnen hebben vooral in het teken van mijn ziekte en de liefde gestaan. Na mijn vertrek uit Butuan ben ik donderdag in de namiddag aangekomen in Manila. De vlucht zou twee uur duren, maar na ruim een uur waren we er al.
Lanie, mijn bergmeisje uit Tagaytay, stond natuurlijk al uren te wachten. Ik zag haar aaanvankelijk niet, ze stond achter een joekel van een nog steeds kleurrijke kerstboom. In de openbaaarheid is ze nog altijd even bescheiden als een maand geleden. Bij de uitgang worden we uiteraard weer opgewacht door taxichauffeurs, maar ik weiger opnieuw te worden belazerd met hun woekerprijzen. De chauffeur meldt dat het ritje naar hotel New Horizon (14 km van het vliegveld) 1200 pesos moet kosten. Dat is 20 euro. Ik weiger, maar verder dan 1.000 pesos lukt het niet. Ik zal er eens goed op letten wat het ritje hotel-vliegveld maandag gaat kosten. Dat kan ik nu wel vertellen: 162 pesos officieel (ik geef de chauffeur 300 pesos). Die 162 pesos is nog geen 3 euro...... Met andere woorden: de taxichauffeurrs bij het vliegveld vragen zonder met de oge te knipperen een zevenvoud van de officiele prijs. Het is een grof schandaal. De volgende keer dat ik in Manila aankom, zal ik de chauffeurs vertellen wat een ritje naar mijn hotel volgens de taximeter kost!
De keuze die ik heb gemaakt voor dit hotel is een schot in de roos, Het is een geweldig hotel met zeer attent personeel, een Belgische chefkok, met eindelijk een goed ontbijtbuffet en een kamer.......oh jee, wat een kamer, het lijkt wel een zaal. Rechts eeen zithoek met bankstel, in het midden een enorm groot twee persoonsbed met dubbele kussens, een kluisje, een goed gevulde koelkast, thee- en kofffie, en een soort eigen kantoor...hahahahaha...met eeen mooi bureau. En natuurlijk een prima badkamer met een naam die het ook verdient zo te worden genoemd. En dit is een 3 sterren hotel voor 50 euro per nacht, inclusief ontbijt voor twee personen. In de lift hangt een pamflet waarop staat dat Tripadvisor het hotel op internet heeft voorzien van 4 sterren. En terecht. Hotel New Horizon, niet vergeten. Lanie heeft tal van cadeautjes voor me. Daarover heb ik al geschreven, maar het mooisste cadeau was ik vergeten te melden: een wit T-shirt met zwarte letters en een wijzende hand: mhine! Voor haar in S, voor mij in XXXL.
In de avond gan we nog even naar de apotheek en naar weer een Robinson Place winkelcentrum. Daartoe moeten we wat trappen lopen om over de ringweg te komen. Ik slaag daarin na 3 pauzes. Na elke 20 treden moet ik pauzeren, want het lijkt alsof mijn longen uit mijn lijf worden geklopt. Dit is niet normaal. Vorige week kon ik nog zonder te rusten 70 treden van het zwembad in Iligan beklimmen. We besluiten dat we de volgende dag weer naar het ziekenhuis gaan. Maar daar wordt de diagnose van de arts in Butuan bevestigd op de eerste hulp (Emergency). Ook wordt er een foto van de longen gemaakt. Omdat ik te lang ben kan er geen 'staande' foto worden gemaakt. Ik moet er bij liggen. Bij het maken van een etiket gebruikt de medewerker van het ziekenhuis een....Olympia typemachine....jawel.
Op de eerste hulp zijn twee doktoren die niet echt als zodanig herkenbaar zijn. Lanie spreekt na de foto's en het bloedonderzoek met de arts. Die vraagt me sinds wanneer ik met roken ben gestopt, want mijn longen 'are nog in a good shape'....Ja, dat wist ik wel, maar het zijn niet de longen maar de ontsteking die er voor zorgt dat ik me heel oud ben gaan voelen dezer dagen. De arts vertrekt en zijn collega is nu samen met de secretaresse alleen. Half hangend over zijn bureau achter de secretaresse doet de arts een dutje in afwachting van de volgende patient....
Me oud voelen of niet, het neemt niet weg dat ik Lanie voorstel om de huwelijksbeurs te bezoeken die op 11 en 12 januari in Pasay wordt gehouden. Lanie zal me later vertellen dat ze door het bezoeken van deze beurs een geweldige dag heeft gehad. Het is ook een indrukwekkende beurs met indrukwekkende prijzen (trouwringen voor tussen de 1.000 en 2.500 euro per stuk... ) En de standwerkers doen er alles aan om de bezoeker goed te informeren. Bij elke stap die Lanie zet, krijgt ze een folder onder de neus geduwd. Met twee tassen vol met folders keren we huiswaarts. Maar Lanie heeft al bepaald dat ze een heel eenvoudig (lees: goedkoop) huwelijk wil in intieme kring....... Toch kan ze aan de hand van de folders wat ideetjes opdoen.
En zo brengen we een aantal dagen met elkaar door. Op de hotelkamer, in winkelcentra (waar onder het grootste winkelcentrum van de Filipijnen ter grootte van 500 voetbalvelden, de SM-mall...) en.....we keren nog een keer terug naar de plek waar het allemaal begon...de boulevard voor het Bayview Parkhotel in Pasay Manila...We bezoeken er nu wel het Rizal-park en doen dat op een moment dat de fonteinen kleuren lijken te spuwen...Het zal allemaal wel toeval zijn nu we samen zijn, een huwelijksbeurs, een romantisch park en aansluitend heerlijk tafelen....Alleen de vriendschapsringen die Lanie zo graag wil, hebben we nog niet. Uiteindelijk vinden we een winkel in verzilverde ringen....en kiezen we eentje uit. Lanie straalt alsof ze zojuist getrouwd is.
Het zijn de laatste dagen van mijn verblijf hier, maar ook de meest waardevolle. Als ik naaar Lanie kijk, zie ik de zorgzaamheid, de liefde en de eenvoud uit haar ogen spatten. Nog niet zo lang geleden stelde een neef van haar voor om een baan te zoeken als oppas en schooljuf in Dubai. Lanie verdiende aanvankelijk een goed salaris hier door aaan de Koreaanse academie te werken als juf Engels. Maar ze kon het niet volhouden, zes dagen werken, van 8 tot 16 uur en van 18.00 tot 21.00 uur. Elke dag weer, zes dagen per week, 66 uur. Voor ongeveer 250 euro per maand. 'Ḿaar ik kwam niet verder dan eten, slapen en mijn kleren wassen'' zegt ze. Ze besloot haar appartement op te zeggen en online les te gaan geven aan Koreaanse kinderen. Ze woont nu op kamers en verdient bijna de helft minder. Maar ze werkt aanzienlijk minder en kan haar eigen tijd indelen en daarnaast nog eeen studie volgen die haar later in staat zou moeten stellen middelbare scholieren les te geven. Het is een 2 jaar durende cursus. Maar Lanie heeft besloten de cursus niet af te maken. In plaats daarvan wil ze Nederlands studeren.....
Deze laatste dagen in de Filipijnen hebben vooral in het teken van mijn ziekte en de liefde gestaan. Na mijn vertrek uit Butuan ben ik donderdag in de namiddag aangekomen in Manila. De vlucht zou twee uur duren, maar na ruim een uur waren we er al.
Lanie, mijn bergmeisje uit Tagaytay, stond natuurlijk al uren te wachten. Ik zag haar aaanvankelijk niet, ze stond achter een joekel van een nog steeds kleurrijke kerstboom. In de openbaaarheid is ze nog altijd even bescheiden als een maand geleden. Bij de uitgang worden we uiteraard weer opgewacht door taxichauffeurs, maar ik weiger opnieuw te worden belazerd met hun woekerprijzen. De chauffeur meldt dat het ritje naar hotel New Horizon (14 km van het vliegveld) 1200 pesos moet kosten. Dat is 20 euro. Ik weiger, maar verder dan 1.000 pesos lukt het niet. Ik zal er eens goed op letten wat het ritje hotel-vliegveld maandag gaat kosten. Dat kan ik nu wel vertellen: 162 pesos officieel (ik geef de chauffeur 300 pesos). Die 162 pesos is nog geen 3 euro...... Met andere woorden: de taxichauffeurrs bij het vliegveld vragen zonder met de oge te knipperen een zevenvoud van de officiele prijs. Het is een grof schandaal. De volgende keer dat ik in Manila aankom, zal ik de chauffeurs vertellen wat een ritje naar mijn hotel volgens de taximeter kost!
De keuze die ik heb gemaakt voor dit hotel is een schot in de roos, Het is een geweldig hotel met zeer attent personeel, een Belgische chefkok, met eindelijk een goed ontbijtbuffet en een kamer.......oh jee, wat een kamer, het lijkt wel een zaal. Rechts eeen zithoek met bankstel, in het midden een enorm groot twee persoonsbed met dubbele kussens, een kluisje, een goed gevulde koelkast, thee- en kofffie, en een soort eigen kantoor...hahahahaha...met eeen mooi bureau. En natuurlijk een prima badkamer met een naam die het ook verdient zo te worden genoemd. En dit is een 3 sterren hotel voor 50 euro per nacht, inclusief ontbijt voor twee personen. In de lift hangt een pamflet waarop staat dat Tripadvisor het hotel op internet heeft voorzien van 4 sterren. En terecht. Hotel New Horizon, niet vergeten. Lanie heeft tal van cadeautjes voor me. Daarover heb ik al geschreven, maar het mooisste cadeau was ik vergeten te melden: een wit T-shirt met zwarte letters en een wijzende hand: mhine! Voor haar in S, voor mij in XXXL.
In de avond gan we nog even naar de apotheek en naar weer een Robinson Place winkelcentrum. Daartoe moeten we wat trappen lopen om over de ringweg te komen. Ik slaag daarin na 3 pauzes. Na elke 20 treden moet ik pauzeren, want het lijkt alsof mijn longen uit mijn lijf worden geklopt. Dit is niet normaal. Vorige week kon ik nog zonder te rusten 70 treden van het zwembad in Iligan beklimmen. We besluiten dat we de volgende dag weer naar het ziekenhuis gaan. Maar daar wordt de diagnose van de arts in Butuan bevestigd op de eerste hulp (Emergency). Ook wordt er een foto van de longen gemaakt. Omdat ik te lang ben kan er geen 'staande' foto worden gemaakt. Ik moet er bij liggen. Bij het maken van een etiket gebruikt de medewerker van het ziekenhuis een....Olympia typemachine....jawel.
Op de eerste hulp zijn twee doktoren die niet echt als zodanig herkenbaar zijn. Lanie spreekt na de foto's en het bloedonderzoek met de arts. Die vraagt me sinds wanneer ik met roken ben gestopt, want mijn longen 'are nog in a good shape'....Ja, dat wist ik wel, maar het zijn niet de longen maar de ontsteking die er voor zorgt dat ik me heel oud ben gaan voelen dezer dagen. De arts vertrekt en zijn collega is nu samen met de secretaresse alleen. Half hangend over zijn bureau achter de secretaresse doet de arts een dutje in afwachting van de volgende patient....
Me oud voelen of niet, het neemt niet weg dat ik Lanie voorstel om de huwelijksbeurs te bezoeken die op 11 en 12 januari in Pasay wordt gehouden. Lanie zal me later vertellen dat ze door het bezoeken van deze beurs een geweldige dag heeft gehad. Het is ook een indrukwekkende beurs met indrukwekkende prijzen (trouwringen voor tussen de 1.000 en 2.500 euro per stuk... ) En de standwerkers doen er alles aan om de bezoeker goed te informeren. Bij elke stap die Lanie zet, krijgt ze een folder onder de neus geduwd. Met twee tassen vol met folders keren we huiswaarts. Maar Lanie heeft al bepaald dat ze een heel eenvoudig (lees: goedkoop) huwelijk wil in intieme kring....... Toch kan ze aan de hand van de folders wat ideetjes opdoen.
En zo brengen we een aantal dagen met elkaar door. Op de hotelkamer, in winkelcentra (waar onder het grootste winkelcentrum van de Filipijnen ter grootte van 500 voetbalvelden, de SM-mall...) en.....we keren nog een keer terug naar de plek waar het allemaal begon...de boulevard voor het Bayview Parkhotel in Pasay Manila...We bezoeken er nu wel het Rizal-park en doen dat op een moment dat de fonteinen kleuren lijken te spuwen...Het zal allemaal wel toeval zijn nu we samen zijn, een huwelijksbeurs, een romantisch park en aansluitend heerlijk tafelen....Alleen de vriendschapsringen die Lanie zo graag wil, hebben we nog niet. Uiteindelijk vinden we een winkel in verzilverde ringen....en kiezen we eentje uit. Lanie straalt alsof ze zojuist getrouwd is.
Het zijn de laatste dagen van mijn verblijf hier, maar ook de meest waardevolle. Als ik naaar Lanie kijk, zie ik de zorgzaamheid, de liefde en de eenvoud uit haar ogen spatten. Nog niet zo lang geleden stelde een neef van haar voor om een baan te zoeken als oppas en schooljuf in Dubai. Lanie verdiende aanvankelijk een goed salaris hier door aaan de Koreaanse academie te werken als juf Engels. Maar ze kon het niet volhouden, zes dagen werken, van 8 tot 16 uur en van 18.00 tot 21.00 uur. Elke dag weer, zes dagen per week, 66 uur. Voor ongeveer 250 euro per maand. 'Ḿaar ik kwam niet verder dan eten, slapen en mijn kleren wassen'' zegt ze. Ze besloot haar appartement op te zeggen en online les te gaan geven aan Koreaanse kinderen. Ze woont nu op kamers en verdient bijna de helft minder. Maar ze werkt aanzienlijk minder en kan haar eigen tijd indelen en daarnaast nog eeen studie volgen die haar later in staat zou moeten stellen middelbare scholieren les te geven. Het is een 2 jaar durende cursus. Maar Lanie heeft besloten de cursus niet af te maken. In plaats daarvan wil ze Nederlands studeren.....
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
