Toen gebeurde het: de liefde kwam, zag en overwon

En toen gebeurde het........Voordat ik de laatste dagen van mijn verblijf hier beschrijf, moet het hoge woord er eerst maar uit, ja, ik heb de liefde hier gevonden. Veel eerder dan verwacht, onverwacht ook, zowel wat de tijd betreft als de persoon. Ze is onvoorstelbaar mooi en lief, heel bijzonder. Lanie Panganiban, 32 jaar wordt ze in mei. Ze geeft les (Engels) aan Koreaanse kinderen (dan bedoelen ze Zuid-Korea, want Noord-Korea bestaat in hun eigen ogen niet). Ze woont in Tagaytay een bergdorpje onder Manila, drie busuren. Oorspronkelijk komt ze van het nog iets zuidelijker gelegen Batangas.
Liefde is niet te programmeren, zo blijkt ook nu weer. Het overkomt je of niet. Ik had met Lanie eigenlijk niet zoveel rekening gehouden, want tot mijn vertrek had ik maar een paar keer met haar gechat via Skype. Twee keer via de webcam, maar heel kort. Met anderen daarentegen had ik veel meer contact gehad van tevoren, maar ze vielen tijdens mijn verblijf allemaal af of door de mand. Van Lanie wist ik dat ze heel serieus was, geen goudzoeker, een harde werkster en ze had duidelijk een oogje op me. Daarom stuurde ik haar begin december, toen ik in Manila aankwam, ook een sms-je met de mededeling dat ik gearriveeerd was. Ik had me, na de teleurstellende afloop van de relatie met Jessa, voorgenomen me niet weer op een dame te concentreren maar gedurende mijn zes weken hier contacten aan te knopen met dames die ik eerder via internet had ontmoet. En daarna zou ik wel zien.
Het gebeurde al heel vroeg. Op 6 december stond ze op de hoek van mijn hotel en de Starbucks zenuwachtig met haar mobieltje in de hand te wachten. Verlegen toen ze me zag. 'Och mijn God'', zei ze, 'wat ben jij lang.''
Sinds die dag is mijn leven nooit meer hetzelfde geweest, want tja, hoe zou ik dat moeten noemen, de liefde van Lanie voor mij kent geen grenzen. Ik dacht vorig jaar al een bijzondere liefde te hebben ervaren, maar Lanie doet daar tien schepjes bovenop. Nadat ik een paar dagen met haar had opgetrokken in Manila en haar daarna moest verlaten, heeft ze me een paar honderd smsjes gestuurd, enkele malen gebeld, gelachen, gehuild, blij geweest, in paniek geraakt, bijna hysterisch geworden en op 1001 manieren haar liefde voor me betoond. Ik zou er met gemak een boek over kunnen schrijven.
Dat schrijven doet ze zelf ook graag. Dat begon al toen ze me begin december in Manila weer moest opzoeken in het hotel omdat ze haar identiteitskaaart had laten liggen en haar paspoort kwijt was (later bij haar tante onder de tafel gevonden). Toen ze in mijn hotelkamer was, viel ze huilend op bed en overhandigde me een brief die ze kort daarvoor had geschreven Een geel A-viertje. Datum 12 december. Ik zal het gemakshalve maar direct vertalen.
''Voor de grootste liefde in mijn leven. Het is 3.44 uur. Het is een koude ochtend. Ik werd wakker met jou in mijn geachten. Sinds ik je heb ontmoet, gebeurt dat elke ochtend. Hoe kan ik je vertellen dat ik zoveel van je hou? Woorden zijn niet genoeg om uitdrukking te geven aan mijn gevoelens voor jou. Ik zou je alles willen geven, maar ik ben niet rijk. Ik ben maar een meisje uit de bergen, your mountaingirl (zo noe ik haar ook vaak). Liefde is alles wat ik je kan geven. De afgelopen jare heb ik me teruggetrokken na mijn eerste relatie. Ik voelde me zo gekwetst. En nu ben jij er. Mijn fragiel hart verlangt naar je. Alles wat ik, wil is bij je zijn, wakker worden met jou aan mijn zijde, elkaars handen vasthouden, met je wandelen. Ik kan alles doen, overal heengaan en nergens bang voor zijn zo lang ik bij jou ben. Voor altijd. Ik wil geen geld van je, Alles wat ik wil is je liefde voor altijd.''
Die brief was nog maar het begin. Toen we elkaar deze week weer zagen en we net op onze hotelkamer waren, schreef ze een briefje en legde dat op mijn bureau: 'Ĺieve God. Dank je voor deze avond. Mijn grootste liefde is terug. Hij mag dan nu wat ziek zijn, ik weet dat U hem beter zult maken. Ik geloof altijd in U Heer, bescherm hem want ik hou zoveel van hem.''
Ze heeft in een notitieboekje een dagboekje geschreven sinds we elkaar hebben ontmoet. Ze heeft me het vandaag in mijn tas gestopt. Het staat vol met adorerende teksten, songteksten van liedjes die haar nu raken, van flarden uit onze gesprekken. Uiteraard is de 'coverfoto' van haar mobieltje eentje van ons, ze vertelde me dat ze elke dag naar onze foto's in haar telefoon keek en onze berichten steeds herlas. Ze is zo snel geraakt. Als ze van mijn ziekte hoort, heb ik haar huilend aan de telefoon. Toen we elkaaar afgelopen donderdagavond na 4 weken terugzagen in Manila, overhandigde ze me enkele geschenken. Een fotolijst met onze drie eerste gemeenschappelijke foto's en daarbij een ontroerende tekst en op de achterkant nog veel meer teksten. Allemaal over liefde, emoties, ons, mij en onze toekomst. Daarnaast een Nieuwjaarskaartje met de afbeeeldingen van haar moeder en neven en nichten, Van een aantal heeft 'uncle Willem' een persoonlijk bericht. 'I hope you and my aunt will never give up. We wait for you.'' En dan haalt ze nog iets uit haar tas: lekkerijen voor mijn dochters en schoonzonen. Inmiddels heb ik er ook een nieuwe facebookvriendin bij: de moeder van een van haar Zuid-Koreaanse leerlingen....met van die prachtige 'Chinese' tekens.
Het is maar een kleine greep over wat me hier allemaaal is overkomen. Ik heb de afgelopen weken op mijn rondreis een stuk of zeven huwelijksaanzoeken gekregen, maar van Lanie kreeg ik vooral liefde.
Het zal zo moeten zijn. Toen we vrijdag het hotel verlieten, zagen we op een poster de aankondiging van een huwelijksbeurs. We zijn er geweest. Lanie liep voor me en zij werd bedolven onder informatie. Twee tassen vol. Gisteren kreeg ze een berichtje: we hebben een driedaaagse en compleeet verzorgde huwelijksreis in de Filipijnen gewonnen, locatie naar keuze........
Voordat ik zou vertrekken, vertelde ik Lanie dat ik haar graag eeen cadeautje wilde geven. Ze kwam met een geleende schoudertas, want ze heeft geen tas en ze wilde van mij ook geen tas. En ook geen kleding, alleen eeen vriendschapsring. En daarom dragen we nu beiden een zilveren (of is het verzilverde?) vriendschapsring...