Een regenmidag aan het strand en zoet brood

Zondag 22 december.
Het is een dag waarop ik Sherryl als een soort afsluiting trakteer op een middagje Alona Beach. Ze is 25 jaar, heeft een paar jaar in Manila gewoond en gewerkt, drie kinderen gebaard, maar op haar eigen eiland is ze nog nooit in het toeristische deel geweest dat officieel Panglao Island heet. En dat terwijl de afstand tussen haar dorpje en Alona Beach maar zestig kilometer is.
Ook nu reizen we in het donkerrode taxibusje van onze vriend van wie ik nooit de naaam heb gevraagd. Af en toe rijdt zijn vrouw met ons een stukje mee als we door de stad rijden. Het Alona beach is een mooi strand met prachtig licht blauw water en bootjes langs de kust. Langs het strand allemaal eet- en drinktentjes, maar stel je er niet te veel van voor. Dat geldt ook voor het terras, veel plastic stoeltjes die wij 30 jaar geleden gebruikten. Afgezien van de zee is de omgeving sober, al zijn er wel hier en daar sjieke hotels van welke de duurste 500 euro per nacht vraagt...Sherryl is ontzettend dankbaar, uitgelaten en blij dat ze dit meemaakt. Onvoorstelbaar. Ze maakt de ene foto na de andere. Ze danst er over van blijdschap, zelfs in het water lijkt ze een balletdanseres.
Het eten op een van de terrasjes is minder succesvol. Het is allemaal ei en vlees wat de klok slaat. Ik probeeer een gebakken ei op een stuk brood, maar het brood is zoet. Gatverdamme. Ben er beroerd van en mijn maag heeft het al zo zwaar te verduren hier. Ik zal er de komende dagen behoorlijk last van houden, maar of dat van dat zoete brood komt?
Ook hier regent het en ook hier staan kinderen met een uitgestrekte hand zingend voor je. Het blijft eeen vreemd fenomeen voor een Nederlander. De hele middag regen en toch een temperatuur van bijna dertig graden. Elke dag weer.
In het hotel heb ik om zeven uur in de avond een bijzondere chatsessie. Met mijn oudste zus uit Klazienaveen die vandaag haar 80-ste verjaardag viert (maandag 23-ste officieel). Ze heeft nog nooit gechat en nu zelfs met video erbij. Het is aan haar te zien en te horen dat ze het niet gewend is. Bij hen is het op dat moment 12 uur in de middag. Ook mijn zwager komt nog even in beeld en aan het woord.
In mijn hotelkamer spelen de mieren tikkertje op mijn toetsenbord en lees ik in het nieuws dat er op het vliegveld van Manila vier mensen zijn vermoord, een burgemeester met zijn familie. Sommige dingen hier wennen nooit.