Afscheid van Bohol en een dure espresso

Maandag 23 december.
Op de dag waarop mijn zus officieel 80 jaar is geworden, verlaten we het toeristeneiland Bohol. We nemen afscheid van de dames van hotel Le Panorama en in de afrekening zitten ook al de kosten van de taxi die ons straks naar de haven zal rijden. Mocht ik hier ooit weer komen, dan zal ik ondanks de mieren hier weer komen. Het eten en drinken en de hotelaccommodatie, het was super. De enige dissonant vond ik de airco die te weinig standen telde om me in een lekker tempo te laten slapen en te veel standen kende om me weer last van mijn keeel te bezorgen. Kennelijk ben ik erg gevoelig voor de Filipijnse airco.
Het lijkt erop alsof de haven van Tagbilaren ook door de aardbeving is getroffen. We moeten een kaartje kopen in een van de partytenten die op het haventerrein staat. En de vertrektijd van de boot naar Cebu is aangepast, een uur later. Een kaartje kopen voor een boottochtje in de Filipijnen is vooral eeen kwestie van geduld. je moet eerst allerlei gegevens op een papier invullen, dan gaat de juffrouw ermee aan de slag, vervolgens krijg je na lang wachten de twee tickets die je bij een andere juffrouw mag betalen. Trek voor het kopen van een kaartje maar een minuut of tien uit. Uiteindelijk hebben we meer dan een half uur moeten wachten. In een van de ziekenhuizen hier las ik een mooie tekst bij de ingang van de ER-afdeling, zeg maar de spoedhulp. ''Als je moet wachten betekent dat je niet dood gaat. Heb daarom medelijden met de mensen die op de ER-afdeling moeten zijn, want die hebben hulp nodig.'' Zoiets, maar die eerste zin was een lettterlijke. Ik moest er ook aan denken toen mijn koffers werden gewogen. Dat duurde me toch een poos. Eerst stonden er vier mannen in een geel T-shirt rond mijn koffers en aan het eind negen (!). Wat ze allemaal aan het doen waren? Ze wareh wel heel druk...
Twee uur duurt de boottocht, nu niet de Supercat, maar de Easyjet of zoiets. Duidelijk een andere maatschappij, want de gratis mini-cake en het bekertje drinken ontbreken deze keer. Voor de rest is er nauwelijks verschil, met dien verstande dat personeel van de boot in Cebu de koffers van alle paassagiers op de kade plaatst.
Ik heb deze keer gekozen voor het Best Western hotel in Cebu. We lopen een stukje door de stad naar het hotel. Onderweg passeren we de kapper. Mocht je ooit naaar de Filipijnen reizen en vlak voor die tijd nog naar de kapper willen in Nederland, niet doen. Het haar knippen van zowel mannen als vrouwen kost hier een euro, ik herhaal: een euro! Best Western hotel. Volgens mij is die er ook in Stadskanaal en Emmen, Het is geen verkeerde keuze geweest, zo blijkt achteraf. Een mooie maar kleinere kamer van dan in het Mandarin hotel. Een bijzondere en mooie badkamer (zonder bad, maar dat gebruik ik ook nooit in een hotel) waarin het licht al aanfloept als je voor de ingang staat....Personeel dat zelfs aan het eind van de dag nog langs komt om de prullenbak te legen en, als het moet, het bed nog een keer op te maken.
Het eten schijnt hier ook beter te zijn, maar deze keer kiezen we voor een hapje en drankje in het mooiste winkelcentrum van de Filipijnen, het Ayala winkelcentrum. Ik heb er al eerder over geschreven en ik zou die zinnen van toen kunnen herhalen, ware het niet dat we nu bij Gerry's grillcafe eten. Ik neem Beef kare kare, vlees met heel veel kerrrie, zeer magere kerrie. Mijn maag protesteert. In plaats van de Starbucks kies ik na het eten voor een espressootje bij de ''Koffieboon''. Ik val bijna van mijn stoel van de prijs: 2,07 euro. Daar moeten de meiden in het winkelcentrum 3/4 dag voor werken....Ik ga de salarissen van de Filipijnse caissieres wel meer vergelijken met mijn uitgaven, zoals een korte taxirit door de stad voor 100 pesos, dat is 1,70 euro, een halve werkdag voor de Filipijnse winkelmeiden. Niet doen Willem.