Grijze tape en eeen zware koffer

Zaterdag 30 november 2012

Het is een dag voor het vertrek. Een dag die helemaal in het teken staat van het inpakken van de koffer en de handbagage, de laatste boodschappen en het persoonlijk en digitaal afscheid nemen van familie, vrienden en bekenden. Ik presteer het zelfs nog om net voor middernacht zestig kerst- en nieuwjaarskaaarten op de bus te doen. Nog nooit zo vroeg deze jaarlijkse handeling verricht
De zaterdag begin met de laatste boodschappen. Voor mijn digitale camera had ik een tweede sd-kaart van 8 GB gekocht bij de Mediamarkt, maar dat bestand blijkt voor deze ruim tien jaar oude camera te groot te zijn. Ik slaag er niet in om in Oude Pekela een SD kaart van 2 of 4 GB te kopen, het is allemaal 8 of 16 GB. Bij drie verschillende winkels. Bij de Hema nog wat extra batterijtjes voor mijn gehoorapparaat gekocht en daarna tevergeefs geprobeeerd grote stickers te kopen om mijn koffer te onderscheiden van de rest. Een tip van de vliegmaatschappij. Daarom koop ik bij de Blokker uiteindelijk maar eeen rol plakplastic met marmeren motief.....Daaruit knip ik wat stukken en plak die op de koffer om vervolgens op de 'kopse kant' ook nog wat grijze tape te plakken, tape waarmeee ik de brievenbus aan de buitenmuur heb afgeplakt. Nog wat Hollandse snoepgoed -kleine en grote hartjes- en ik kan beginnen te pakken.
Het is vooral een strijd om het gewicht, want de koffer mag niet zwaarder zijn dan 20 kilo. En dus breng ik de zwaardere spullen, zoals sandalen, sportschoenen, kilo's chocolade en twee woordenboeken over naar de handbagage. Maar eigenlijk is het water naar de zee dragen, want de koffer wordt lichter en de kleine kofffer -de handbagage- zwaarder, te zwaar. Zeven kilo maximaal, maar de handbagage weegt op den duur 15 kilo. Het koffertje kan amper meer dicht en de papieren krijg ik er bijna niet meer uit. Ik neem me voor om morgen bij het afgeven van de koffer te bekijken of ik weer iets terug kan brengen naar de koffer. Het inchecken heb ik online al geedaan. Ook nu twee boardingpassen, eentje voor Amsterdam-Hong Kong en eentje voor Hong Kong-Manila. De eerste vlucht gaat elf uur duren, de tweede twee uur.
Aan het eind van de middag komt een vriendin nog even een knuffel geven en aan het begin van de avond schoonzus en broer. Daarvoor en daaarna is het chatten met bekenden via Facebook, ook vanuit de Filipijnen.
Een tante en oom van mijn ex-vriendin Jessa uit Butuan (dat ligt op het zuidelijke eiland Mindanao) willen me ook graaag weer ontmoeten. Ik was er vorig jaar met kerst en de jaarwisseling ook. Het is een bijzonder stel, zij is 47, hij is 82. Ze hebben twee zoons, eentje van 19 en de jongste wordt met kerst zes jaar. Lady Gaga noem ik haar, hij is uncle Bob, een pracht kerel en een verwoed liefhebber van hanengevechten. In zijn tuin heeft hij in afzonderlijke hokken een aantal vechthanen. Uncle Bob heeft jaren in de USA gewerkt, daar wonen ook zijn ex-vrouw en zijn kinderen uit dat huwelijk. Op de kast in de kamer van lady Gaga en oom Bob staat een aantal gigantische potten met vitaminepillen. Uit de USA. Voor oom Bob. Om jong te blijven.
Beiden bewijzen dat het grote leeftijdsverschil geen probleem in een relatie hoeft te zijn. Filipijnse vrouwen kiezen maassaal voor oudere buitenlanders, hoewel oom Bob gewoon eeen Filipijn is maar met heel veel buitenlandse ervaring. Filipijnse vrouwen balen ervan dat Filipijnsse mannen het met de trouw niet zo nauw nemen en hun verantwoordelijkheid plotsseling zijn vergeten zodra de vriendin zwanger is. En dus zie je heel veel alleenstaande vrouwen in de Filipijnen. Ze smachten naar een duurzame liefdesrelatie en hopen die bij oudere buitenlandse mannen te vinden. Ook vrouwen zonder kinderen, zoals Jessa, mijn ex-vriendin uit Butuan City. Ze is aanzienlijk (38 jaar) jonger dan mij en sinds wij onze relatie om praktische redenen in maart van dit jaar hebben beeindigd, melden zich opnieuwd dames tussen de 18 en de 40 jaar.
Jessa en ik hadden vorig jaar eeen geweldige tijd in Butuan. Niets en niemand leek onze relatie te kunnen stoppen, totdat Jessa er achter kwam dat ze de eerste jaren in Nederland niet in staat zou zijn om te werken en dus geen geld zou kunnen verdienen voor haar ouders. Want dat is eeen van de grote cultuurverschillen tussen de Filipijnen en de Europeanen. Op de Filipijnen vormen kinderen het pensioen voor de ouders. Dat staat haaks op de (financiele) relatie tussen ouders en hun kinderen in Nederland.
Voor mij was de ervarng met Jessa in elk geval de reden om deze keer de kennismaking met een Filipijnse niet te beperken tot een dame, maar vriendschappen op te bouwen met meerdere en in tal van steden op de Filipijnen. Vriendschappen waaruit een relatie kan ontstaan, maar dat dit niet noodzakelijk is bewijst de vriendschap tussen mij en Sherryl, een jonge dame met drie kinderen van 8 maanden, 4 en 7 jaar, woonachtig op het toeristeneiland Bohol. Onze vriendschap is hecht en bijzonder, maar het zal vanwege de kinderen niet tot een relatie komen. En zo heb ik meer vriendschappen met getrouwde en alleenstaande vrouwen opgebouwd, onder meer in Butuan City en Illigan City, vriendschappen die ook niet verder zullen reiken dan dat. Maar die wel heel bijzonder zijn
Uitgerekend in het dorp vaan Sherryl lag 15 oktober het episch centrum van een aaardbeving met een kracht van 7.2 op de schaal van Richter. En daardoor raakte zij, maar ook haar buren (familie) dakloos. Op 14 oktober meldde ze me na een ziekenhuisbezoek nog dat alles goed was met haar zieke baby. De volgende dag maakte blijdschap plaats voor droefenis. Ook hun (katholieke) kerk veranderde in een ruine. Maar boos op God? Nee hoor. ''We leven nog en daarvoor zijn we God dankbaar, '' zei Sherryl onlangs tegen me.
Met de aardbeving op Bohol keeg mijn zes weken durende vakantie/kennismaking een heel andere dimensie. Nadat ik haar eerst zelf financieel geholpen had, begon ik een financiele actie die in een stroomversnelling raakte door de orkaan Yolande op het verderop gelegen eiland Leyte. Ook daar bouwde ik het afgelopen jaaar vriendschappen op. Met 1400 euro aan giften (een Filipijns jaarsalaris) van 40 bekenden en onbekenden, hoop ik de komende weken het leven van een aantal gezinnen een iets draaglijker aanzien te geven en hen een onvergetelijke kerst te bezorgen. Met dank aan de gulle gevers in dat verre Holland!

Spreuk van de dag: Van wat we krijgen kunnen we bestaan, maar van wat we geven kunnen we leven. (Arthur Ashe)