Boulevard van de wanhoop

De boulevard van de wanhoop
Ogenschijnlijk ziet het er buiten mijn hotel heel sjiek uit. Dat moet ook wel met een vier sterren hotel en de Amerikaanse ambassade als overbuurman. Gescheiden door een keurige vierbaaanse ringweg en hier en daar prachtige (palm)bomen. En de boulevard is breed, met rechts een betonnen muur met daar achter de zee en links een brede groensstrook met bomen en bankjes. Maar schijnt bedriegt. Overdag valt het nog wel mee. Hier en daar staat een dakloze zich in de zee te wassen en op de betonnen muur heeft iemand een paar gevangen visjes gelegd die door de zon geroosterd worden. De visjes stinken, maar wat deert het. Ik heb ook nog nooit zo'n smerige zee gezien en geroken als op deze plek. Niks geen azuurblauwe zee, maar een grauw stuk water. Niks geen frisse zeelucht, maar een ondraaglijke stank van bedorven vis en andere viezigheden.
Overdag lopend over de boulevard is desondanks best leuk, al word je voortdurend belaagd door verkopers, mannen die je in eeen rijtuigje door de stad willen leiden en uiteraard door mensen, vooral kinderen, die letterlijk de hand ophouden en heel erg vasthoudend en 'meelopend' kunnen zijn. Het lijkt soms ook een sport te zijn, dat bedelen. Zodra ze die lange melkfles uit Europa zien, komen ze als bijen op de honing af. Ik raak er, in dit soort situaties althans, zo langzamerhand immuun voor. De mannen in de rijtuigjes zijn hondsbrutaal. Ook al geef je aan dat je niet op hun aanbod ingaat, dan nog blijven ze je lange tijd volgen. Toch bezwijken een vriendin en ik op een mooie zonnige dag voor het aanbod. En waarom ook niet, een rijtour door de stad langs bezienswaardigheden en heel veel standbeelden. Een half uur voor 9 euro. Dat is een fors bedrag voor Filipijnse begrippen. Maar het wordt nog erger, of het paaard loopt langzaam of het verkeer is erg druk, aan het eind van de rit zit er een uur op en is de prijs (uiteraard) verdubbeld. Bij het afrekenen kijk ik in de donkere en smekende ogen van een meisje van een jaar of vijf dat haar broertje van 2-3 jaar bij de hand houdt, bij een druk kruispunt. Op blote voeten, groezelige kleding en vervuilde gezichtjes. Ik geef haar een 5 pesos muntstuk (9 eurocent). Vragend kijkt ze me aan, of haar broertje er ook een krijgt. Als ik terugkom uit de winkel leg ik nog een 5 muntstuk in haar knuistje. Dan gaan ze weer spelen, op de rand van het trottoir langs het voortrazend verkeer en de uitlaatgassen. Maar het kan nog erger. Deze week zag ik elders in de stad een kind slapen. Leeftijd? Ik denk drie jaar. Hij lag op de rand van het trottoir, op luttele centimeters van de drukke weg, uitlaatgassen inademend van auto's, vrachtauto's en bussen. En vandaag op de trappen van het immens drukke treinstation zit een meisje van een jaar of 5, haar kleinere broertje slapend op haar schootje. Voor haar een strenge agente. Ze moeten er weg, Het meisje geeft haar broertje klappen in het gezicht en schudt het door elkaar. Wakker worden. Heel veel went, maar dit soort beelden nooit.
Net als die beelden 's avonds op de Roxas boulevard tegenover mijn hotel en dan vooral het deel tussen de Amerikaanse ambassade en de plek waar de eerste van een lange rij partytentjes staan opgesteld, een permanente markt met eten, drinken en waren. En een podium met zang, dans en muziek., Elke avond weer. Maar in de avonduren, in het schijnsel van de boulevardlantaarns, is richting de Amerikaanse ambassade een heel ander beeld te zien. Dan zijn de bedelaars, de daklozen en de andere exponenten van de Filipijne armoede teruggekeerd uit de stad, klaar met hun dagelijkse werk: de bedelstaf. Dan zijn ze moe en willen ze slapen om de honger te kunnen vergeten. Complete families, vaders, moeders met kinderen liggen er te slapen. De eenlingen hebben een plek gevonden op de betonnen muur met de stinkende zee onder zich. En in het middengedeelte, onder de bomen, liggen complete gezinnen, hier en daar met een paraplu als een vorm van bescherming tegen inkijk, licht en wind. Ze liggen overal, ook op banken, voor banken, achter banken en naast banken. Honderden daklozen.
Ze vervuilen het beeld van wat een romantische boulevard zou moeten zijn. Deze week liep ik er met een vriendin. Ze schrok zich te pletter, mijn 'mountaingirl' uit de provincie, niet gewend aan en niet houdend van de grote stad. Ze dacht aan romantiek, maar kwam terecht in een ogenschijnlijk gevaarlijke omgeving op de boulevard van de wanhoop.. Daar waar plotseling vijf paar handen van smekende vrouwen zich naar haar uitstrekten toen ze stukjes pizza in aluminumfolie aan een van hen wilde geven. Pizzastukjes die ik niet meeer opkon omdat mijn maag ze niet meer wilde. Alsof we eendjes aan het voeren waren, hoe genant. En binnen de kortste keren stonden kuikentjes om ons heen, smekend om meer.
Gisteravond ben ik er weer geweest, weer met resten van een a-sociaal grote pizza. Hawai.