Een inddrukwekkende wandeling en vertragingen

Zaterdag 14 december
Gisteravond nog even over de boulevard voor mijn hotel gelopen, richting Rizal Park, althans dat dachten we, maar we liepen de verkeerde kant op. Het park is genoemd naar Rizal, de martelaar van de Filipijnen die op 30 decenber 1896 werd vermoord. Hij was schrijver en nationalist. Zijn houding en kritische artikelen luidden uiteindelijk het einde in van de Spaanse kolonisatie. Mijn wandelgenote was deze dag, vrijdag de dertiende (december), op weg naar mij toen ze met het openbaar vervoer vast kwam te zitten en daarom voor een andere route koos die door het geboortedorp van Rizal voerde. Overigens hielp die andere route evenmin, want ook daar kwam het verkeer nauwelijks vooruit. Ze woont op 58 kilometer van mijn hotel en deed er uiteindelijk vier uur over.
Goed, geen Rizal Park meer gezien gisteravond, wel iets heel anders. De boulevard met zijn honderden daklozen en bedelaars waarover ik eerder berichtte onder de kop 'Boulevard van de wanhoop'. Heb er een aantal foto's van gemaakt en op Facebook geplaatst. Het was weer een indrukwekkende wandeling langs al die slapende mensen links op het gazon onder de bomen en rechts op de betonnen muur net boven de stinkende zee. En stinken doet het daar. Mijn wandelgenote had het over bedorven vis en afval. En in die lucht liggen honderden daklozen te slapen. Mijn wandelgenote was geschokt. ''Ík zag zelfs eeen familie met 4 kinderen. Waarom maken ze toch zoveeel kinderen,'' vroeg ze zich af. Om er schalks aan toe te voegen: ' 'En waar maken ze die...'' Ik moest er wel om grijnzen. ''Bosjes genoeg lieverd,'' zei ik.
Mijn wandelgenote komt uit de provincie. Ze houdt niet van de stad, ze houdt evenmin van de mentaliteit van de mensen hier. ''Ín Cebu zijn de mensen aardiger,'' zei ze. Het beeld op die boulevard was voor haar ook indrukwekkend en volstrekt bezijden haar leefwereld. 'Ẃij hebben tenminste een huis en genoeg te eten en te drinken. We hebben schoon water uit de bergen en schone rivieren.'' Het was aan haar duidelijk te merken dat ze zich op die boulevard niet zo prettig voelde. Toen ik haar vroeg of ze over de boulevard terug wilde of via de overkant langs de hotels en restaurants, was ze heel snel met haar antwoord. ''Ńaar de overkant.''
En dat is een verschil van dag en nacht. Van arm naar rijk, slechts gescheiden door een drukke vierbaansweg. Hier vind je de dure hotels, ze vormen gezamenlijk de skyline van dit deel van Manila. Daar, aan die kant van de vierbaansweg, kozen we weer voor de pizzeria waar we eerder waren geweest. Maar deze keer geen pizza, maar spaghetti pesto met een heerlijk toettje van ijs en taart. Samen gedeeld, op verzoek van mijn wandelgenote. Dat kan hier ook. Je kunt porties delen en je kunt een portie krijgen voor de hele familie.
Vandaag was het de dag om in te pakken en voorlopig afscheid te nemen van het Bayview Park hotel en Manila. Tien januari kom ik er nog een keer terug voordat ik 13 januari terugkeer naar Nederland, Na het ontbijt eerst op zoek naar een bank, maar het is zaterdag en de banken zijn gesloten, Dan maar op weg naar Robinson's place, het enorme winkelcentrum van 80 voetbalvelden groot (400.000 vierkante meter). Er is nog een zo'n winkelcentrum in de Filipijnen, 100 voetbalvelden groot, dat is hier ook in de buurt gevestigd. Niet lopend, maar in een fietstaxi (Pedicab) naar het winkelcentrum en ook weer terug naar het hotel. Afgelopen zondag kon je in het winkelcentrum op de koppen lopen, zo druk. Het is zeven dagen in de week geopend, van 10 uur tot 21.00 uur. En voor tienen staan de mensen al in rijen voor de toegangsdeuren met daar achter detectie poortjes en een vrouwelijke en mannelijke bewaker die je vluchtig fouilleren, Hier geen bedelaars of daklozen, maar de ene fraaie winkel na de andere. Er zijn genoeg mobiele geldautomaten hier waar je per keer maximaal 10.000 pesos (175 euro). Je betaalt in dit winkelcentrum bijna de Europese (Nederlandse) prijs. Het middengedeelte wordt ook gebruikt voor mobiele winkels en daar liggen de prijzen aanzienlijk lager dan in de winkels. Mijn gids kocht er vorige week slippers voor 3 euro, een fraai T-shirt voor 2 euro en een korte broek voor 1 euro, Kijk, daar kun je mee thuis komen. De chauffeur van de pedicab, wiens bruin gebrande benen ik alleen maar zag tijdens de rit, brengt ons naar het hotel en laat het eeen beetje aan mij over wat ik wil betalen. ''De vorige keer kostte het 60 pesos,'' zegt mijn gids. Ik heb toen vermoedelijk ook honderd pesos (1,90 euro) betaald en doe dat nu weer.
Na het inpakken vertrekken we richting terminal 3 van het vliegveld voor het vertrek naar Cebu, de zogenoemde domestic flights. De rit van ruim een half uur kost me 3,50 euro. Dat is 16 euro minder dan toen ik van het vliegveld naar hetzelfde hotel ging. Hoezo juiste taxi meneer Van Ringh? Ik ben gewoon genaaid bij aankomst op 2 december. Dat is nu wel duidelijk.
Als we eenmaal binnen zijn op het vliegveld bij terminal 3 hoor ik steeds een haan kraaien, maar ik zie hem niet. ''Kijk'', zegt mijn gids, ''daar in die kartonnen doos met die gaten erin.'' Grijns. We zijn ruim op tijd en zelfs veel te vroeg om al in te checken. Dus is er tijd om wat te eten en te drinken. Bij het inchecken is mijn koffer 23 kilo, 3 kilo te zwaar. Daar wordt bij Cebu pacific.com wel een punt van gemaakt. Ik moet 9 euro bijbetalen, Mijn handbagage is 12 kilo in plaats van de maximum 7 kilo die is toegestaan, maar zonder kosten mag ik het koffertje meenemen. Als ik bij de kassier de 9 euro heb betaald, krijg ik ook een soort kassabon mee. Tot mijn verbazing is dat mijn boardingkaart met nummer 7C als zitplaats....
Mijn gids en ik nemen afscheid van elkaar. We zien elkaaar 10 januari terug in Manila. Ik moet me een half uur van tevoren melden bij gate 116. En dat doe ik. Ruimschoots op tijd, maar ik zit er in totaal twee uur....vertraging. Het vliegtuig vertrekt even voor zessen in plaats van vier uur, zodat ik na zeven uur in de avond in Cebu aankom. Daar word ik door twee mensen begeleid naar mijn hotel in Cebu. Maar ook hier is het verkeer een ramp. Zodra we een lange brug oprijden, staan we in de file. Meter vooruit. Stop. Meter vooruit. Stop. En zo gaat dat door. Ik schijn hier op een verkeerd tijdstip te zijn geland. We zijn meer dan een uur onderweg in plaats van 15 minuten. Pas rond negen uur ben ik in mijn hotelkamer en die vergoedt alle vertragingen. Een prachtige kamer. Ik ben van een hotel met 14 verdiepingen terecht gekomen in eentje met 26 etages. Ik geloof dat er een stuk of 5 liften naast elkaar zijn. Zodra de taxi voor de deur van het hotek stopt, opent personeel van het hotel de kofferbak en zijn mijn koffers eerder in de lobby dan ik.....
Cebu is de hoofdstad van het gelijknamige eiland. Ze spreken in deze regio niet de taal van Manila (Tagalog), maar Cebuano, een Austronetische taal die deel uitmaakt van de Visaya taalgroep. Achttien miljoen mensen spreken het. Hier, maar ook op Bohol, delen van de eilanden Leyte en Samar en in het Noorden van het zuidelijke eiland Mindanao. Er worden op de Filipijnen ongeveer zestig verschillende talen gesproken en enkele duizenden dialecten. Volgens mijn gids wordt na Amerika en Engeland op de Filipijnen het meest Engels gesproken.
De eerste nacht in het Visayas-gebied waar ik me als een vis in het water voel.....