Afscheid van Leyte en een vragende taxichauffeur

Woensdag 18 december

Deze dag staat vooral in het teken van afscheid nemen van de familie Abandon. Eerst een ontbijt in het Sabin resorthotel. Dat valt overigens bitter tegen in verhouding tot de uitstraling van het complex: geroosterd brood of stokbrood met jam en boter voor een derde deel van het brood...Koffie en een drankje dat op jus d'orange lijkt. Ook hier kom ik niet eerder weg dan nadat mijn kamer is gecontroleerd.
Ik heb haast, want de boot gaat om elf uur terug naar Cebu. Onderweg rijden de zoon en schoondochter van de familie Abandon met hun twee peuters op de motor achter ons aan. We stoppen nog bij een bank om geld uit de muur te halen, maar als ik de rij wachtenden zie vraag ik door te rijden. Op weg naar de haven. Ik moet eerst nog tickets kopen voor de overtocht naar Cebu en naar Tagbilaran. De vraag is of er een aansluiting is van Cebu naar Tagbilaran, maar daarover krijg ik al snel duidelijkheid. Er is om elf uur helemaal geen vaart naar Cebu, dat is pas om 13.45 uur....en de boot naaar Tagbilaran aaansluitend kan ik dus wel vergeten. Ik zal rond 16.30 uur aankomen in Cebu en dan is de boot naar Tagbilaran al vertrokken. Het betekent dat ik weer zal moeten overnachten in Cebu. Ik gok er maar op dat het Mandarin hotel nog wel een kamer voor een nacht heeft.
Ik neem afscheid van de familie. De kruier heeft al mijn koffers naar de wachtruimte gebracht. Ik geef hem 100 pesos, maar daar is hij niet tevreden mee. Ik geef hem nog 100 en besef dat ik hem nu een bedrag heb gegeven waar menigeen in de Filipijnen een dag voor moet werken. Winkelmedewerkers verdienen bijvoorbeeld 200 pesos per dag. Dat is omgerekend 3,50 euro. Later hoor ik ook nog dat het gebruikelijk is om de kruier slechts 10 pesos te geven.....Het wachten op de boot naar Cebu is begonnen. Een overtocht die ongeveer 15 euro kost. Wat ik nu niet snap, is dat ik deze keer niks voor mijn bagage hoef te te betalen en dat de ticket voor de tocht morgen naar Tagbilaran nog geen 10 euro kost, terwijl die vaart maar een half uur (2 uur en een kwartier) korter duurt dan van Ormoc naar Cebu.
In Cebu wordt er direct al door een aantal mannen geschreeuwd of ik een taxi wil. Ik kies uiteindelijk iemand uit en vraag wat het kost om naar het Mandarin hotel te worden vervoerd. Dat is 300 pesos (5 euro). Ik weet dat het officieel de helft goedkoper is, maar ik vind het wel best. De chauffeur praat snel en slecht Engels. Ik begrijp in elk geval dat hij meer aan mij wil verdienen. Of ik getrouwd ben, wil hij weten. Ik zeg nee. Hij kan voor vanavond nog wel een leuke vrouw voor me regelen. ''Very beautiful''. Ik wijs het aanbod af, ook nadat hij zijn vraag twee keer heeft herhaald. Als hij van me hoort dat ik morgen weer maar de haven moet -nu voor de tocht naar Tagbilaran- stelt hij voor me om tien uur van het hotel te komen halen. Ik roep iets van dat ik eerst een vriend moet bellen, maar dat antwoord inspireert hem alleeen maar. Hij herhaalt zijn vraag nog drie keer, zelfs nadat ik al ben uitgestapt bij het hotel. Eigenlijk vond ik dit geen prettig taxiritje.
Deze keer krijg ik een kamer op de achtste verdieping in het Mandarin hotel. Ik ben nog maar nauwelijks binnen als alle lichten in mijn kamer doven. Ik trek de deur open en zie in de hal dat het ook daar donker is. Er lopen twee medewerkers van het hotel met een walkie talkie. Het licht floept weer aan, maar niet in mijn kamer. De hotelmedewerkers schieten onmiddelijk te hulp, trekken aan allerlei schakelaars en roepen iets in de walkie talkie. Dan komt er een derde medewerker mijn kamer binnen en een minuut later heb ook ik weer licht. Wat een snelle service zeg.
Eigenlijk zou ik buitenhuis willen eten, in dat prachtige winkelcentrum Ayala. Maar ik heb geen zin meer om naar buiten te gaan en dus eet ik later vrijwel in mijn eentje in een kil en aircokoud restaurant een steak met wat frietjes (hier steeds French fries genoemd) en ketchup in plaats van mayonaise.
Terug in mijn kamer overdenk ik de dag en vooral de twee dagen op het eiland Leyte. Eerlijk gezegd ben ik blij dat ik het daar heb gehad. Ormoc als thuissbasis voor twee dagen Leyte vond ik niet echt een pretje met die enorme drukte, dat hok van 6 vierkante meter in de eerste nacht, de armoe en de schade. Sabin resorthotel was daarin een prettige dissonant. Ik verheug me al op de komende dag, op weg naaar het toeristeneiland Bohol (aankomst Tagbilaran). Mijn tweede hulpmissie na de aardbeving daar op 15 oktober j.l.