Watervallen, buko's en een bizar avontuur
Door: Willem Molema
Blijf op de hoogte en volg Willem
29 December 2013 | Filipijnen, Iligan City
Zaterdag 28 december
Het is rond acht uur in de ochtend als er aan mijn deur wordt geklopt. Sel staat voor de deur met eten en drinken van de Jollibee, zeg maar een soort McDonalds. Koffie met twee hamburgers en twee bakken met spaghetti.....De schat...ik vertel haar later dat ik niet gewend ben aan warm eten op de ochtend, omdat mijn maag dat heel vervelend vindt. Koffie met broodjes of donuts is genoeg.
Ze komt later terug, want we gaan vandaag naar de Maria Christina watervallen. Nicht Matet gaat ook mee en die sms-t er al weer driftig op los, zoals altijd, zelfs in het winkelcentrum loopt ze de hele tijd berichtjes te versturen. Nu meldt ze mij dat ze onderweg is. Het wordt dus wat later....dat komt mij niet onbekend voor, want Filipijnen maken zich ook wat tijd betreft niet al te druk...
We gaan met een jeepney naar de ingang van het natuurpark waar de watervallen zich bevinden. Het is ongeveer 15 kilometer van mijn hotel schat ik. Het is een prachtige plek waar ook de elektriciteit voor het eiland wodt gewonnen. Een klein bedrag voor de entree, inclusief de korte ritjes naar boven met een taxi. We bezoeken eerst een dierentuin en een botanische tuin, maar stel je daar niet te veel van voor. Ik zie een paar struisvogels, een aap aan een ketting (later zie ik ze loslopen in het park), vier slapende krokodillen in het water en heel veel planten. Dat is het wel. Maar de plek met de bruisende rivier is geweldig, ook al omdat het hier minder warm is dan beneden. Dan gaat het weer in de jeep naar boven, naar de waterval. Normaal kun je nog een avontuurlijke wandeling naar boven maken, maar dat is nu niet mogelijk. Het pad is afgesloten, We verblijven daarom in een half open restaurant direct aan het water en met uitzicht op het vallende water van Maria Christina. Rustgevend en heerlijk om naar te kijken en wat te drinken: twee flesjes ijsthee en een flesje cola voor 1,20 euro. Op deze plek worden toeristen niet afgezet.
We gaan straks lopend over de brug langs de hoofdweg richting de ouders van Matet. Het is ongeveer tien minuten lopen. Nou snap ik ook waarom zij hier al verschillende malen bij de waterval is geweest en Sel nog nooit. Die knipt met haar mini I-pad de ene foto naar de andere en zittend aan de rivier sturen we elkaar via bluetooth de foto' s toe die we afzonderlijk van elkaar hebben gemaakt...maar....dat kan ook via Facebook...want ze hebben hier bij de waterval zelfs Wifi....
In de woning van Matet haar ouders ontmoet ik haar moeder, (zus van Sel), haar broer van 18 jaar, een hulp in de huishouding en zodra ze hun middagdutje hebben gedaan opa en oma, de ouders van Matet haar vader die zelf aan het werk is. Dochter Matet (21) woont zelf hier niet meer, maar een eindje verderop, bij haar tante. Die heeft verzorging nodig. Zo gaat dat in de Filipijnen. Families helpen elkaar altijd en overal.
De woning van Matet haar ouders staat langs de hoofdweg, maar dan een paar meter lager en omgeven door veel bomen en struiken, waar onder veel bukobomen (kokosnootbomen). Het is een van de betere huizen die ik de laatste tijd heb gezien. Wij zouden het nog steeds eeen schuur noemen, maar hier is een rode stenen vloer met een woonkamer, een ruim toilet, een keukentje zonder open vuur en enkele slaapkamers. En de achtertuin? Mijn god, wat een eldorado. Hier staat een verzameling van 15 meter hoge kokosnootbomen en direct grenzend aan de achtertuin is het strand en de zee. Wat een plaatje. Maar wat is dat strand smerig zeg, ongelooflijk. Ik zou hier in de achtertuin wel een huisje willen hebben en dan is een van de eerste dingen die ik doe, het strand over een breedte van een paar honderd meter schoonmaken. Er ligt van alles, een hond vindt er nog iets eetbaars. Ik leg aan mijn vrienden uit dat de stranden er in Nederland iets anders bij liggen. Ze snappen het wel. Sel geeft eerlijk toe dat dit een uiting is van de mentaliteit van veel Filipijnen en dat ze zich daar ook zorgen over maakt. Het verschil is zo enorm groot. De mensen gaan keurig gekleed, zijn zeer netjes op zichzelf, ik krijg zelfs het advies vaker een schoon T-shirt aan te trekken omdat ik zo zweet. Maar de omgeving, de auto's, de huizen, veel gebruiksvoorwerpen, ze zijn allemaal zo oud en zo slecht onderhouden en tja, dan kan wat vuilnis er ook nog wel bij. Het contrast tussen de mensen en hun omgeving is zo immens groot. Dat viel me ook al in andere landen op, zoals in Kameroen. Natuurlijk heeft het met geld te maken, maar niet alles. Volgens gegevens die ik op internet vond, zou slechts 27 procent van de bevolking van de Filipijnen onder de armoedegrens leven, slechts 16 procent meer dan in Nederland (11 procent onder de armoedegrens). Dat lijkt me aan de lage kant. Daarmee zitten de Filipijnen op het niveau van landen als Venezuela, Ghana, Ecuador, Ethiopie en Panama. Kameroen, waar ik eerder was, zit 48 procent onder de armoedegrens. Dan wordt het wel eens tijd om eens landen als Tsjaad, Haiti en Liberia te bezoeken, de top drie van de armste landen in de wereld waar 80 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft.
En ja, het eten is deels ook een afspiegeling van de rijkdom en de armoede van de Filipijnen. Wie arm is eet dagelijks alleen rijst als er geld voor is. Anderen kunnen zich een paar keer per week rijst met vis (soms gedroogde vis) of vlees (bijna altijd kip) veroorloven en de rijkeren doen zich ook aan andere maaltijden tegoed.
Maar nu is het eerst tijd voor buko.....want de kokosnootbomen staan hier in de tuin. Echter, de kokosnoten groeien altijd direct onder de top en de top van deze bomen (met dus lange kale stammen) ligt op ongeveer 15 mete hoogte. Voor de broer van Matet is dat geeen probleem. Ik bekijk het met open mond en zie wat hier gebeurt. Een vent van 18 jaar klautert in de boom en zet zijn voeten na elke meter in een inkeping, Als een aap klimt hij meer dan tien meter naar boven om vervolgens met zijn sundang (kapmes) de aanval op de kokosnoten in te zetten. De ene na de andere kokosnoot ploft op de grond, eentje scheurt. Het melk loopt er uit. Even later liggen er een stuk of tien buko's op de grond. Ze worden 'gevild' en moeder schraapt ze met een speciaal 'schraapmes'' leeg, de kokos komt er in rolletjes uit. De eerste beker met buko is voor mij, net als een glas buko-melk. Daarna krijg ik nog een zak met kokos mee voor op mijn hotelkamer. En onze 'buko-aap'? Die staat even later gekleed en al in de zee om het zweet van zich af te spoelen.....
Terug op mijn hotelkamer zegt een vriendin onze diner-afspraak af. Ze is nog met haar familie in Cagaya de Oro. Ik neem het met een korreltje zout. Daarentegen meldt zch even later wel iemand anders met wie ik ooit eens contact op internet heb gehad. Ik vraag of ze al gegeten heeft. Het antwoord is wat vreemd. 'We hebben geen eten thuis'' Voor mij is het antwoord misschien juist daarom wel een extra reden haar uit te nodigen voor een hapje buiten de deur. Ze stemt met mijn voorstel in. Ik vraag haar me bij het hotel af te halen. Het zal het begin van een bizarre, hachelijke en onvoorstelbare avond worden, nou ja, een deel van een avond dan......
Ze zit keurig beneden te wachten, een aardige verschijning mag ik wel zeggen. Vriendelijk ogend, misschien wel te vriendelijk, maar ook vreemd. Heel vreemd. Haar Engels is slecht en ze praat snel, dus nauwelijks te verstaan voor mij...hahaha....Ik begrijp uit haar woorden dat ze met een taxi is gekomen, maar dat ze geen geld heeft om te chauffeur te betalen. Ik heb alleen maar 500 pesos en geef haar dat, 8,50 euro. Ze komt zonder wisselgeld terug. Ze is druk, zenuwachtig en niet te verstaan, maar haar lichaamstaal zegt me wel heel veel en uiteindelijk begrijp ik dat de taxi ons naar een restaurant brengt en dat de taxi bij ons blijft tot na het het eten, zodat ze na het diner in de taxi weer terug kan naar huis. Een heel vreemd verhaal, maar ik zeg tegen haar dat we eerst naar een restaurant gaan en daar verder praten. Aals ik met haar achterin de taxi zit, springt naast de chauffeur nog een man in de taxi. Bovendien heeft de taxi geen kostenmeter, maar dat schijnt hier normaal te zijn....Mijn god, dit deugt niet. ik begin me nu wat zorgen te maken, maar we rijden nog in de stad. Ik heb me voorgenomen uit de taxi te springen zodra we het centrum van de stad verlaten. Maar pfff, we stoppen uiteindelijk bij een restaurant....Dan speelt zich een nieuw hoofdstuk af. Ik vraag mijn wisselgeld, want de rit zou 200 pesos kosten (dat is al veel te veel). De zenuwlijer naast me gebaart me dat de taxi zal wachten tot na het eten, althans zo begrijp ik het. Maar pas later zal het me wat duidelijk worden. Hahaha, het leven is niet saai hier.....Ik vraag de chauffeur me het wisselgeld te geven. Hij overhandigt me 200 pesos. Ik zeg: 'kom op: nog honderd'. Ik krijg het aarzelend aangereikt. Die 200 die ik dan wel betaal (3,50 euro) is er al 100 te veel. Maar goed, daar kan ik mee leven.
We gaan naar binnen. Het is een beetje een Bonanza-achtig restaurant, een beetje het wilde westen....hahahaha. Mijn tafe;gnote is een brok zenuwen en ik weet dat de meeste vrouwen in mijn gezelschap zich aardig snel op hun gemak voelen. Deze niet. Ze frunnikt voortdurend aan haar haar, durft me amper aan te kijken, lacht zenuwachtig en gaat geen gesprek met me aan. Ze bestelt vlot spaghetti en drinkt cola. Ik neem ook spaghetti en een pilsje. Ik probeer een gesprek aan te knopen, maar al mijn pogingen stranden. Dat is me nog nooit overkomen. Ze zegt dat ze met haar ouders en twee broertjes thuis woont en dat ze nauwelijks te eten hebben. Ze vraagt me een paar keer om een 'gift'. Ik zeg tegen haar dat dit etentje mijn gift is. Dat is eerst 'ókay', maar ze herhaalt haar vraag tot mijn irritatiegrens aan toe. De spaghetti wordt op een schaaltje geserveerd, bloedheet. Na twee hapjes roept mijn tafelgenote, die zich als 'Princess' aan mij heeft voorgesteld, iets tegen de ober. Ik vraagt waar het over ging. Het blijkt dat mijn tafelgenote de rest van het eten mee wil nemen naar huis......voor haar broers, zo verklaart ze later....Ik val bijna van mijn stoel en wordt voor het eerst een beetje boos. Nou snap ik ook waarom de taxi moest wachten. Ze wilde me gewoon op mijn kosten naar een restaurant laten brengen, daar eten ophlen en op mijn kosten weer huiswaarts keren. Ik zeg tegen haar dat ze dit soort grapjes niet weer moet uithalen, maar ik krijg alleen een zenuwachtig lachje en 'sorry' als antwoord terug. Na te hebben afgerekend, geef ik haar nog ruim 100 pesos als 'gift', want eigenlijk is het triest wat hier gebeurt. Misschien hebben haar ouders of broers haar wel opdracht gegeven dit te doen. Ze wil ook weer terug met een taxi, maar daar steek ik een stokje voor. Ik kies voor veiligheid nu; we nemen een fietstaxi naar mijn hotel en zij moet dan maar zien hoe ze thuis komt. Ik heb het met deze dame helemaal gehad. Ik krijg ook een heel vreemde vraag na haar gesprek met de taxifietser. Hoeveel ik bereid ben te betalen....Ik geef haar 100 pesos (1,60 euro) en zeg tegen haar dat ze het verder zelf maar moet uitzoeken. Ik weet natuurlijk wel dat de taxi minder dan 100 pesos kost, maar ik wil dit avontuur zo snel mogelijk afsluiten.
Op mijn hotelkamer krijg ik nog een sms-je van haar waarin ze me bedankt voor het eten. Ik sluit af met een 'ok', maar even later verschijnt er een nieuw berichtje van haar met een tekst waarban me de mond openvalt: of ik een vrouw voor de nacht wil, zij kent wel iemand, een vriendin van haar. Voor 25 euro. Ik vloek een paar keer en probeer wat meer te weten te komen. Nee, zij doet dit niet, zegt ze aanvankelijk, maar als in dit geval puntje bij paaltje komt.....is voor geld alles te koop: ja, zei wil ook wel komen als ik betaal...Ik neem met zeer gemengde gevoelens definitief afscheid van mijn 'prinsesje'.
Natuurlijk denk ik na over wat ik vanavond heb meegemaakt. En ik kom tot de conclusie dat ik eigenlijk niet kwaad op haar moet zijn, misschien eerder op mezelf, hoewel ik een avontuur niet gauw uit de weg ga. Maar dit avontuur was op het randje. En de daad van deze vrouw was er een uit wanhoop. Ik kan haar het niet eens kwalijk nemen. Ik zie niet mezelf, maar vooral haar als slachtoffer.
Het is rond acht uur in de ochtend als er aan mijn deur wordt geklopt. Sel staat voor de deur met eten en drinken van de Jollibee, zeg maar een soort McDonalds. Koffie met twee hamburgers en twee bakken met spaghetti.....De schat...ik vertel haar later dat ik niet gewend ben aan warm eten op de ochtend, omdat mijn maag dat heel vervelend vindt. Koffie met broodjes of donuts is genoeg.
Ze komt later terug, want we gaan vandaag naar de Maria Christina watervallen. Nicht Matet gaat ook mee en die sms-t er al weer driftig op los, zoals altijd, zelfs in het winkelcentrum loopt ze de hele tijd berichtjes te versturen. Nu meldt ze mij dat ze onderweg is. Het wordt dus wat later....dat komt mij niet onbekend voor, want Filipijnen maken zich ook wat tijd betreft niet al te druk...
We gaan met een jeepney naar de ingang van het natuurpark waar de watervallen zich bevinden. Het is ongeveer 15 kilometer van mijn hotel schat ik. Het is een prachtige plek waar ook de elektriciteit voor het eiland wodt gewonnen. Een klein bedrag voor de entree, inclusief de korte ritjes naar boven met een taxi. We bezoeken eerst een dierentuin en een botanische tuin, maar stel je daar niet te veel van voor. Ik zie een paar struisvogels, een aap aan een ketting (later zie ik ze loslopen in het park), vier slapende krokodillen in het water en heel veel planten. Dat is het wel. Maar de plek met de bruisende rivier is geweldig, ook al omdat het hier minder warm is dan beneden. Dan gaat het weer in de jeep naar boven, naar de waterval. Normaal kun je nog een avontuurlijke wandeling naar boven maken, maar dat is nu niet mogelijk. Het pad is afgesloten, We verblijven daarom in een half open restaurant direct aan het water en met uitzicht op het vallende water van Maria Christina. Rustgevend en heerlijk om naar te kijken en wat te drinken: twee flesjes ijsthee en een flesje cola voor 1,20 euro. Op deze plek worden toeristen niet afgezet.
We gaan straks lopend over de brug langs de hoofdweg richting de ouders van Matet. Het is ongeveer tien minuten lopen. Nou snap ik ook waarom zij hier al verschillende malen bij de waterval is geweest en Sel nog nooit. Die knipt met haar mini I-pad de ene foto naar de andere en zittend aan de rivier sturen we elkaar via bluetooth de foto' s toe die we afzonderlijk van elkaar hebben gemaakt...maar....dat kan ook via Facebook...want ze hebben hier bij de waterval zelfs Wifi....
In de woning van Matet haar ouders ontmoet ik haar moeder, (zus van Sel), haar broer van 18 jaar, een hulp in de huishouding en zodra ze hun middagdutje hebben gedaan opa en oma, de ouders van Matet haar vader die zelf aan het werk is. Dochter Matet (21) woont zelf hier niet meer, maar een eindje verderop, bij haar tante. Die heeft verzorging nodig. Zo gaat dat in de Filipijnen. Families helpen elkaar altijd en overal.
De woning van Matet haar ouders staat langs de hoofdweg, maar dan een paar meter lager en omgeven door veel bomen en struiken, waar onder veel bukobomen (kokosnootbomen). Het is een van de betere huizen die ik de laatste tijd heb gezien. Wij zouden het nog steeds eeen schuur noemen, maar hier is een rode stenen vloer met een woonkamer, een ruim toilet, een keukentje zonder open vuur en enkele slaapkamers. En de achtertuin? Mijn god, wat een eldorado. Hier staat een verzameling van 15 meter hoge kokosnootbomen en direct grenzend aan de achtertuin is het strand en de zee. Wat een plaatje. Maar wat is dat strand smerig zeg, ongelooflijk. Ik zou hier in de achtertuin wel een huisje willen hebben en dan is een van de eerste dingen die ik doe, het strand over een breedte van een paar honderd meter schoonmaken. Er ligt van alles, een hond vindt er nog iets eetbaars. Ik leg aan mijn vrienden uit dat de stranden er in Nederland iets anders bij liggen. Ze snappen het wel. Sel geeft eerlijk toe dat dit een uiting is van de mentaliteit van veel Filipijnen en dat ze zich daar ook zorgen over maakt. Het verschil is zo enorm groot. De mensen gaan keurig gekleed, zijn zeer netjes op zichzelf, ik krijg zelfs het advies vaker een schoon T-shirt aan te trekken omdat ik zo zweet. Maar de omgeving, de auto's, de huizen, veel gebruiksvoorwerpen, ze zijn allemaal zo oud en zo slecht onderhouden en tja, dan kan wat vuilnis er ook nog wel bij. Het contrast tussen de mensen en hun omgeving is zo immens groot. Dat viel me ook al in andere landen op, zoals in Kameroen. Natuurlijk heeft het met geld te maken, maar niet alles. Volgens gegevens die ik op internet vond, zou slechts 27 procent van de bevolking van de Filipijnen onder de armoedegrens leven, slechts 16 procent meer dan in Nederland (11 procent onder de armoedegrens). Dat lijkt me aan de lage kant. Daarmee zitten de Filipijnen op het niveau van landen als Venezuela, Ghana, Ecuador, Ethiopie en Panama. Kameroen, waar ik eerder was, zit 48 procent onder de armoedegrens. Dan wordt het wel eens tijd om eens landen als Tsjaad, Haiti en Liberia te bezoeken, de top drie van de armste landen in de wereld waar 80 procent van de bevolking onder de armoedegrens leeft.
En ja, het eten is deels ook een afspiegeling van de rijkdom en de armoede van de Filipijnen. Wie arm is eet dagelijks alleen rijst als er geld voor is. Anderen kunnen zich een paar keer per week rijst met vis (soms gedroogde vis) of vlees (bijna altijd kip) veroorloven en de rijkeren doen zich ook aan andere maaltijden tegoed.
Maar nu is het eerst tijd voor buko.....want de kokosnootbomen staan hier in de tuin. Echter, de kokosnoten groeien altijd direct onder de top en de top van deze bomen (met dus lange kale stammen) ligt op ongeveer 15 mete hoogte. Voor de broer van Matet is dat geeen probleem. Ik bekijk het met open mond en zie wat hier gebeurt. Een vent van 18 jaar klautert in de boom en zet zijn voeten na elke meter in een inkeping, Als een aap klimt hij meer dan tien meter naar boven om vervolgens met zijn sundang (kapmes) de aanval op de kokosnoten in te zetten. De ene na de andere kokosnoot ploft op de grond, eentje scheurt. Het melk loopt er uit. Even later liggen er een stuk of tien buko's op de grond. Ze worden 'gevild' en moeder schraapt ze met een speciaal 'schraapmes'' leeg, de kokos komt er in rolletjes uit. De eerste beker met buko is voor mij, net als een glas buko-melk. Daarna krijg ik nog een zak met kokos mee voor op mijn hotelkamer. En onze 'buko-aap'? Die staat even later gekleed en al in de zee om het zweet van zich af te spoelen.....
Terug op mijn hotelkamer zegt een vriendin onze diner-afspraak af. Ze is nog met haar familie in Cagaya de Oro. Ik neem het met een korreltje zout. Daarentegen meldt zch even later wel iemand anders met wie ik ooit eens contact op internet heb gehad. Ik vraag of ze al gegeten heeft. Het antwoord is wat vreemd. 'We hebben geen eten thuis'' Voor mij is het antwoord misschien juist daarom wel een extra reden haar uit te nodigen voor een hapje buiten de deur. Ze stemt met mijn voorstel in. Ik vraag haar me bij het hotel af te halen. Het zal het begin van een bizarre, hachelijke en onvoorstelbare avond worden, nou ja, een deel van een avond dan......
Ze zit keurig beneden te wachten, een aardige verschijning mag ik wel zeggen. Vriendelijk ogend, misschien wel te vriendelijk, maar ook vreemd. Heel vreemd. Haar Engels is slecht en ze praat snel, dus nauwelijks te verstaan voor mij...hahaha....Ik begrijp uit haar woorden dat ze met een taxi is gekomen, maar dat ze geen geld heeft om te chauffeur te betalen. Ik heb alleen maar 500 pesos en geef haar dat, 8,50 euro. Ze komt zonder wisselgeld terug. Ze is druk, zenuwachtig en niet te verstaan, maar haar lichaamstaal zegt me wel heel veel en uiteindelijk begrijp ik dat de taxi ons naar een restaurant brengt en dat de taxi bij ons blijft tot na het het eten, zodat ze na het diner in de taxi weer terug kan naar huis. Een heel vreemd verhaal, maar ik zeg tegen haar dat we eerst naar een restaurant gaan en daar verder praten. Aals ik met haar achterin de taxi zit, springt naast de chauffeur nog een man in de taxi. Bovendien heeft de taxi geen kostenmeter, maar dat schijnt hier normaal te zijn....Mijn god, dit deugt niet. ik begin me nu wat zorgen te maken, maar we rijden nog in de stad. Ik heb me voorgenomen uit de taxi te springen zodra we het centrum van de stad verlaten. Maar pfff, we stoppen uiteindelijk bij een restaurant....Dan speelt zich een nieuw hoofdstuk af. Ik vraag mijn wisselgeld, want de rit zou 200 pesos kosten (dat is al veel te veel). De zenuwlijer naast me gebaart me dat de taxi zal wachten tot na het eten, althans zo begrijp ik het. Maar pas later zal het me wat duidelijk worden. Hahaha, het leven is niet saai hier.....Ik vraag de chauffeur me het wisselgeld te geven. Hij overhandigt me 200 pesos. Ik zeg: 'kom op: nog honderd'. Ik krijg het aarzelend aangereikt. Die 200 die ik dan wel betaal (3,50 euro) is er al 100 te veel. Maar goed, daar kan ik mee leven.
We gaan naar binnen. Het is een beetje een Bonanza-achtig restaurant, een beetje het wilde westen....hahahaha. Mijn tafe;gnote is een brok zenuwen en ik weet dat de meeste vrouwen in mijn gezelschap zich aardig snel op hun gemak voelen. Deze niet. Ze frunnikt voortdurend aan haar haar, durft me amper aan te kijken, lacht zenuwachtig en gaat geen gesprek met me aan. Ze bestelt vlot spaghetti en drinkt cola. Ik neem ook spaghetti en een pilsje. Ik probeer een gesprek aan te knopen, maar al mijn pogingen stranden. Dat is me nog nooit overkomen. Ze zegt dat ze met haar ouders en twee broertjes thuis woont en dat ze nauwelijks te eten hebben. Ze vraagt me een paar keer om een 'gift'. Ik zeg tegen haar dat dit etentje mijn gift is. Dat is eerst 'ókay', maar ze herhaalt haar vraag tot mijn irritatiegrens aan toe. De spaghetti wordt op een schaaltje geserveerd, bloedheet. Na twee hapjes roept mijn tafelgenote, die zich als 'Princess' aan mij heeft voorgesteld, iets tegen de ober. Ik vraagt waar het over ging. Het blijkt dat mijn tafelgenote de rest van het eten mee wil nemen naar huis......voor haar broers, zo verklaart ze later....Ik val bijna van mijn stoel en wordt voor het eerst een beetje boos. Nou snap ik ook waarom de taxi moest wachten. Ze wilde me gewoon op mijn kosten naar een restaurant laten brengen, daar eten ophlen en op mijn kosten weer huiswaarts keren. Ik zeg tegen haar dat ze dit soort grapjes niet weer moet uithalen, maar ik krijg alleen een zenuwachtig lachje en 'sorry' als antwoord terug. Na te hebben afgerekend, geef ik haar nog ruim 100 pesos als 'gift', want eigenlijk is het triest wat hier gebeurt. Misschien hebben haar ouders of broers haar wel opdracht gegeven dit te doen. Ze wil ook weer terug met een taxi, maar daar steek ik een stokje voor. Ik kies voor veiligheid nu; we nemen een fietstaxi naar mijn hotel en zij moet dan maar zien hoe ze thuis komt. Ik heb het met deze dame helemaal gehad. Ik krijg ook een heel vreemde vraag na haar gesprek met de taxifietser. Hoeveel ik bereid ben te betalen....Ik geef haar 100 pesos (1,60 euro) en zeg tegen haar dat ze het verder zelf maar moet uitzoeken. Ik weet natuurlijk wel dat de taxi minder dan 100 pesos kost, maar ik wil dit avontuur zo snel mogelijk afsluiten.
Op mijn hotelkamer krijg ik nog een sms-je van haar waarin ze me bedankt voor het eten. Ik sluit af met een 'ok', maar even later verschijnt er een nieuw berichtje van haar met een tekst waarban me de mond openvalt: of ik een vrouw voor de nacht wil, zij kent wel iemand, een vriendin van haar. Voor 25 euro. Ik vloek een paar keer en probeer wat meer te weten te komen. Nee, zij doet dit niet, zegt ze aanvankelijk, maar als in dit geval puntje bij paaltje komt.....is voor geld alles te koop: ja, zei wil ook wel komen als ik betaal...Ik neem met zeer gemengde gevoelens definitief afscheid van mijn 'prinsesje'.
Natuurlijk denk ik na over wat ik vanavond heb meegemaakt. En ik kom tot de conclusie dat ik eigenlijk niet kwaad op haar moet zijn, misschien eerder op mezelf, hoewel ik een avontuur niet gauw uit de weg ga. Maar dit avontuur was op het randje. En de daad van deze vrouw was er een uit wanhoop. Ik kan haar het niet eens kwalijk nemen. Ik zie niet mezelf, maar vooral haar als slachtoffer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
