Huisarrest, balut en telefoonperikelen

Maandag 30 december

Omdat Sel en haar man Jonathan en nicht Matet wel wat te doen hebben, heb ik een vrije dag en besluit mezelf huisarrest op te leggen, Nou is dat meer een schijnstraf in een koele kamer, terwijl het buiten 32 graden is, maar toch...ik overdenk mijn zonden en vraag me af hoe het toch mogelijk is dat ik voor de derde keer in een vakantie een telefoon kwijt ben geraakt
De verloren telefoon zal als een rode draad door deze dag lopen. Een dag die weer begint met een smsje van die 31-jarige dame die met haar ouders met mij door Iligan wil toeren. Net als een dag eerder gaat het om een religieus smsje waarin Jezus vele malen wordt genoemd. Als je maar in Hem gelooft dan zit het wel goed. Had ik dat maar eerder gedaan, denk ik, dan had ik nou mijn telefoon nog gehad....
Sel reageert ook al snel. Ze wil met Jonathan de stad in en vraagt of ze nog iets kan meeneemen. Ik bedenk iets in de vorm van brood met kaas, chips en water. Sel vraagt me ook de naam en het adres van die 31-jarige dame met haar ouders. Als ik haar die gegevens verstrekt heb, duurt het niet lang of ze heeft de vrouw en haar familie al getraceerd. Zowel op Facebook als in de stad. Ze schijnt niet ver van het zwembad te wonen waar we gisteren waren en ze kennen de familie van Sel haar moeder ook. Het schijnt een familie van goede huize te zijn. ''Vraag haar maar naar je hotel te komen,'' zegt Sel. Maar ik heb het ook met deze dame gehad. 'Ít's up to you,'' zegt Sel die de vrouw vervolgens belt. 'She is very willing to meet you,'' kraait Sel van plezier in haar bericht. Ik stem uiteindelijk in om de dame te ontmoeten, maaar alleen als Sel en Matet meegaan. We treffen elkaar, geloof ik, morgemiddag bij Mimbalut, een andere waterval, een van de 23 dus.
Jonathan komt even later bij me met een tas vol met boodschappen, meerdere zakken chips, een groot aantal broodjes met een zak waarin een soort smeerkaas zit, water en een warm broodje, Siopao. Met ketchup. Uiteraard heeft Sel de komst van Jonathan al aangekondigd, zelf is ze nog op de markt. Het is druk in de stad. Later blijkt dat er nog een reden is. Sel is allerlei winkels langs gegaan waar ze tweede handse telefoons verkopen. 'Ḿaar die van jou was er niet bij'', zegt ze teleurgesteld. 'Áls het mij was overkomen, zou ik huilend op de grond liggen.'' Sel geeft eerlijk toe -en dat was ook mijn gedachte- dat de chauffeur van de jeepney er meer, zo niet alles van weet. ''Het bestaat niet dat hij je telefoon niet heeft gezien,'' zegt Sel. Ik stel haar voor om de chauffeur weer op te sporen en hem te vertellen dat er een beloning van 5.000 pesos (90 euro) op hem ligt te wachten als hij de telefoon terug kan bezorgen. De beloning is vele malen hoger dan de telefoon hier oplevert. ''Jonathan gaat morgen de stad in, hij vindt de chauffeur wel,'' zegt Sel.
Zelf probeer ik met mijn telefoonprovider, Vodafone, in contact te komen. Ik heb zelfs een eigen webpagina op hun site, myvodafone. Maar mijn simkaart laten blokkeren is aanzienlijk moeilijker dan ik dacht, zeg maar in contact komen met Vodafone is moeilijker dan ik dacht. De chat werkt niet, Facebook snap ik niet, al heb ik zelf Facebook, Twitter is me ook te moeilijk, een winkel bezoeken in Nederland is wat lastig en bellen is te duur. En gewoon een mailtje sturen? Dat schijnt niet te kunnen bij Vodafone. En dus ben ik er een paar uur zoet mee, onvoorstelbaar. Net als vorige keer krijg ik het voor elkaar een tweet te sturen. Dat zou via een DM (direct mail) moeten, maar dat lukt me niet en dus komen al mijn gegevens in de openbaarheid maar ook bij Vodafone. En daar ging het me om. Ze beloven de simkaaart te blokkeren en verzoeken me dringend mijn openbare tweet te verwijderen.
Ook de buurvrouw van Sel, de telefoonjuf zeg maar, is bezig met mijn verdwenen telefoon. Ze denkt dat een vrouw mijn telefoon heeft. Ze houdt zich bezig met Manlagna, dat heeft volgens mij iets met helderziendheid te maken. Maar hoe het ook zij, de telefoon is en blijft vooralsnog foetsie. Ik vertel Sel dat ik mogelijk de telefoon even in de jeepney heb weggelegd toen zij me mijn wisselgeld van de rit terug gaf. Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Sel trekt het boetekleed aan. 'Oh, had ik dat maar niet gedaan,'' zegt ze vol zelfverwijt. ''Asjeblieft Sel,'' zeg ik, ''hou daar mee op. Er is maaar een verantwoordelijk voor en dat ben ik.'' En zo gaat dat nog even door.
Sel heeft het druk vandaag. Ze hebben samen een kind, maar Sel heeft ook nog grotendeels de opvoeding van drie dochters uit het eerste huwelijk van Jonathan. Zelf zit hij al acht maanden zonder werk, al heeft hij de afgelopen tijd even gewerkt. Hij is vanmiddag weer op zoek naar een baan.
Ik wist wel van het bestaan, maar deze week ben ik er weer eens nadrukkelijk op gewezen en zag ik een man op straat zitten die er van smikkelde: de balut....De balut is een delicatesse in Zuidoost-Azië en met name in de Filipijnen en Vietnam. Een balut-ei is een bevrucht eendenei met een bijna volledig ontwikkeld embryo, dat wordt gekookt. Men zegt dat het eten van een balut-ei de geslachtsdrift opwekt. Deze hartige snack wordt veelal 's nachts door straatverkopers verkocht. Het hoge proteïnegehalte sluit naar verluidt mooi aan bij het drinken van bier. Het woord balut betekent opgerold. En dat willen Sel en Jonathan me op Oudejaarsavond ook leren eten. 'We beginnen voor jou met een zestien daags ei in plaats van 18 daagse,'' zegt Sel. Ik moet er niet aan denken, want ook de embryo wordt naar binnen gewerkt. Zelfs het schrijven hierover gaat me al moeilijk af.
Gelukkig kan ik vanavond volstaan met belegde broodjes ham en ik neem nog twee cheeseburgers in plaats van de pizza Hawai, want na het bier is ook de pizza op de menukaart niet 'available' zegt de vriendelijke receptionist die later andermaal tevergeefs de koelkast opentrekt voor twee bier. In een kamer vindt hij nog twee flesjes light-bier voor me. Misschien is dat ook wel beter want morgen wacht me een zware kost....