Afscheid en een bijzondere politiehond

Woensdag 1 januari (Nieuwjaaarsdag)

Zo, ook de tweede achtereenvolgende jaarwisseling op de Filipijnen heb ik weer ongehavend overleefd. En dat kan niet iedereen hier zeggen. Op het eiland Basilan, ligt even ten zuiden van Mindanao met een zware Moslimse invloed, is bij een kerk een bom ontploft. Dat vroegtijdige vuurwerk kostte 7 mensen het leven en 5 raakten gewond. De bom was verstopt in een tas die bij de kerk was neergezet. En bij een gijzeling op het eiland Luzon (waar Manila ligt) kwamen een stuk of 5 mensen om het leven. En het vuurwerk leverde in de Filipijnen 600 gewonden op, bijna 30 procent meer dan een jaar eerder
Voor de rest was het hier wel rustig geloof ik. Er was op de laatste dag van het jaar voor de tweede keer heel goed nieuws van de mooie vrouwen-afdeling van de Filipijnen. In Maleisie werd opnieuw een Filipijnse tot miss World gekozen, nu niet als de misss World, maar als miss Tourisme. Ze komt uit Cebu. Ik zei het al eerder: de mooiste vrouwen komen hier vandaan.
Het is mijn laatste dag in Iligan, een laatste halve dag, en dat is eigenlijk wat het hotel betreft net een dag te lang. Was eerder hier het bier op, de pizza's niet meer leverbaar, nu is ook het restaurant gesloten. Gisteravond vroeg ik nog om koffie. De man van de catering klopte even later aan de deur en zei met een van spijt verwrongen gezegd: ''Sorry sir, no coffee.'' Gelukkig zijn mijn vrienden van hier tegenover er dan nog, een smsje naar Sel en Jonathan staat even later met twee instant-koffie voor de deur. Heet water moet ik dan nog zelf regelen, ik krijg een thermoskan vol. Kost 30 eurocent. Tot mijn verbazing is het water op Nieuwjaarsochtend nog steeds heet, zodat ik nog een kopje koffie kan nemen en de laatste twee donuts naar binnen werk
Jonathan is de stad in geweest, op zoek naar eeen betaalbare taxi voor de 100 kilometer lange rit naar Cagayan de Oro. Hij heeft een chauffeur gevonden die het wel voor 2.500 pesos (42 euro) wil doen. Sel vraagt zich af of dat niet veel te duur is. Ik vind het okay en later stappen Sel en Metat met Jonathan en mij in de taxi. Het is twee uur in de middag. Ik neem met gemengde gevoelens afscheid van een stad waar ik dankzij mijn vrienden een geweldige tijd heb gehad Aan de andere kant loopt hier iemand rond met mijn telefoon, met mijn foto's en met al mijn telefoonnummers van familie, vrienden en zakelijke relaties. Ik ben er wel achter dat ik wat die telefoon betreft de ene fout op de andere heb gestapeld. Ik had het ding gewoon thuis moeten laten, of een backup van de nummers moeten maken. En in de jeepney niet in de hand moeten houden, maar terug in de tas moeten stoppen. Stommerik.
Ik heb inmidddels contact gehad met mijn verzekering en het blijkt dat ik wel aangifte van vermissing van de telefoon moet doen. Vandaar dat Jonathan en ik voor mijn vertrek eerst nog in de jeepney stappen op weg naar het politiebureau, regio 4 in de voorstad Tubod. De deur van het bouwvallig politiebureautje staat open. Jonathan roept een paar keer iets, maar het blijkt dat de twee agenten die er werken lunchtijd hebben.....dus we moeten geduld hebben. Dat wachten wordt wel beloond, want ik zie ook een hondje heen en weer lopen. Het beest is niet veel groter dan een teckel. Ik zeg tegen Jonathan: ''Dit is toch geen politiehond.'' Jonathan knikt en wijst me op de kooi naast ons. Daar huist het beest kennelijk in. Ik kom niet weer bij van het lachen. De Filipijnen zijn niet alleen klein, ze hebben ook de kleinste politiehonden ter wereld..... De voorgevel van het politiebureau wordt gevormd door zeven grote borden met teksten die inhouden dat met steun van de Almachtige de agenten naar eer en geweten boeven zullen vangen. Na 20 minuten wachten komt er een agent naar buiten en kan ik aaanschuiven. Met pen en papier noteert hij wat er gebeurd is. Ik schijn morgen hier eerst nog naar het gemeentehuis te moeten voor eeen officieel document. Dan moet ik weer terug naar het bureau. Ik kijk Jonathan vertwijfeld aan. Maar dit kan helemaal niet. Ik vertrek over een uur, het hotel hier is opgezegd en dat in Cagayan de Oro al geboekt. Jonathan gaat in conclaaf met de agent. Zijn collega komt er bij en even later stopt er een motor. Een vrouw stapt af. Leest het proces-verbaal nog eeens door en knikt. Even later krijg ik alsnog het proces-verbaal en moet Jonathan morgen naar het gemeentehuis om het officieel te laten bekrachtigen. Dat kost 100 pesos (1,70 euro). Eigenlijk hebben de agenten iets gedaan wat ze niet hoeven te doen en daarom zegt Jonathan later tegen me: geef ze maar 100 pesos.....Al met al heeft deze vertoning een uur geduurd.
In het hotel is het inpakken en wegwezen. De taxi in. De dames en ik zitten achterin de taxi. Het duo is rustig. Ik stop Sel 1.000 pesos (17,50 euro) toe en zeg dat ze met Matet er maar iets leuks voor moet kopen. Maar 's avonds stuurt ze me eeen berichtje dat ze het geld zal gebruiken voor melk en rijst voor haar zoontje. Een jurk er voor kopen, zoals mijn suggestie was, vindt ze, vooral nu Jonathan geen werk heeft, geld over de balk smijterij.....
Na twee uur zijn we gearriveerd bij Dynasty Court hotel in een regenachtig Cagayban de Oro. In de hal van het hotel nemen we afscheid. Ik zie wat bedrukte gezichten. Het blijkt dat Jonathan ervan uitging dat de kosten van de taxi v.v. waren....maar het is alleen enkele reis. Ik geef Sel eerst 1.000 pesos en later Jonathan nog eens 500. Ik weet dat ze met de bus teruggaan en dus ruimschoots genoeg geld hebben. Ze kunnen het wel gebruiken.
Zodra ik in mijn hotelkamer ben, geef ik eerst mijn vuile was af. Die heb ik morgenavond om zes uur gestreken en al terug. Het hotel valt me mee en tegen. De kamer ziet er goed uit met twee een persoonsbedden, een ruime badkamer met alleen een douche, een goede airco met afstandsbediening, een televisie die aanstaat (basketbal natuurlijk), een te laag bureau zonder stoel maaar met een verrijdbare poef en gordijnen waar achter alleen een blinde muur zit.....Ik mis een kluisje, een koelkastje en een waterkoker met koffie. Ik geloof dat ik in Manila en in het Visayas-gebied wel erg verwend ben met de hotels. Buiten mijn hotelkamer is het allemaal erg sober en met veel achterstallig onderhoud. De deur van mijn hotelkamer doe ik gewoon open en dicht met eeen sleutel. Dat ben ik al vreemd gaan vinden....
Het is Nieuwjaarsdag en daarom is het restaurant gesloten. Op advies van de portiers loop ik een stukje (door de regen) naar de McDonalds voor eeen Big Mac, patat, cola met veel ijs en daarna nog koffie. Het is er druk. Ik zit ergens midden aan en kleine tafel en voel elke minuut of ik mijn telefoon en portemonnee nog heb....op de terugweg houd ik mijn handen op mijn broekzakken....
Ik heb ook pech, want mijn gids in Cagayan moet overdag werken. Ze belooft me morgenavond na haar werk op te pikken vanaf het hotel voor een etentje in het winkelcentrum. Ik blijf deze avond op mijn kamer en sluit deze eerste dag van 2014 af met heuglijk nieuws: ze hebben hier bier.....