Gezond maar arm......

Vrijdag 13 december.

Op deze vrijdag de dertiende zit ik al voor zes uur in de ochtend in de taxi, op weg naar het Manila Doctors Hospital voor de laatste urinetest. Het is nog donker. Ik weet inmiddels wat ik moet doen, Met het recept dat ik eerder van de dokter kreeg naar de tweede etage, het laboratorium. Daar krijg ik de nota waarmee ik naar de begane grond moet om te betalen. 270 pesos, bijna 5 euro. Dan terug met een officieel recept naar het lab, urine inleveren en aan het eind van de ochtend terugkomen voor het resultaat.
Het is half 7 als ik weer buiten sta. Het is al weer licht. Ik besluit terug te gaan lopen. Dat is dik tien minuten naar het hotel. Onderweg druk ik een paar spelende en bedelende peuters wat geld in de handjes en daarna wil een horlogeverkoper me een horloge aansmeren, Ik negeeer hem. Het is tijd voor een ontbijt.
Inmiddels krijg ik van de vriendin die vorige week met mij naar het ziekenhuis is geweest, te horen dat ze de secretaresse zal vragen wanneer ik langs kan komen voor de uitslag. Dat is om elf uur. Ik ga weer lopen. Ik moet naar kamer 604, zesde etage, maar als ik in de lift sta zie ik dat die alleen maar 5 etages aangeeft. Het is het begin van een half uur durende zoektocht naar kamer 604 van de dokter. Ik vraag een aantal malen de weg, maar echt duidelijk wordt het me niet. Iedereen wil me naar de tweede etage hebben. Uiteindelijk krijg ik wat door. Die zesde etage is in een heel ander gebouw van het complex en om daar te komen moet je op de tweede etage de lift, een andere, nemen naar de zesde etage die overigens niet wordt aangegeven. Om gek van te worden. Ik druk op den duur maar op de letter D boven de 5 en zo kom ik uiteindelijk bij de dokter, De secretaresse ziet me al aankomen en loodst me naar de dokter, nu een vrouw die niet helenaal weet wat ik kom doen. De secretaresse legt het haar uit. Ze kijkt tevreden. Het is allemaal goed, de infectie is verdwenen, er is niets aan de hand. Ze meet de bloeddruk nog een keer, test mijn longen, koekeloert in mijn keel en kijkt of ik op de armen ook open wondjes heb. Dat is niet het geval.
En dus kan ik morgen opgewekt en gezond maar arm.....het vliegtuig nemen naar Cebu, in het Visayas gebied dat 8 november zo is getroffen door de orkaan Jolanda. Ik blijf het weekend in Cebu en vertrek maandag per boot naar Ormoc op het eiland Leyte. De overtocht duurt drie uur. Ormoc is na Tacloban de tweede grote stad van het eiland en beide zijn zwaar beschadigd door JoLanda. Een vriendin zal me al in Cebu opvangen. Ik zal in principe drie dagen op Leyte blijven en daarna per boot naar het eiland Bohol (hoofdplaats Tagbilaran) vertrekken (2 uur varen) om daar opgewacht te worden door Sherryl, de vriendin en haar drie kinderen van wie de familie ernstig is getroffen door de aardbeving op 15 oktober j.l.
Ik had nog wat meer verhalen uit Manila willen schrijven, maar heb daar nog geen tijd voor gehad. Over bijvoorbeeld mijn ontmoeting met een aantal dames van wie een heel speciale, over het winkelcentrum Robinson's place (80 voetbalvelden groot en het op een na grootste overdekte winkelcentrum van het land) en over een bezoek aan een markt. Ik hoop daar de komende dagen nog wat tijd voor te vinden. Vanavond nog even ontspannen in Rizla Park en op de boulevard langs de honderden daklozen en bedelaars.....