Een dubbele stroganoff en vele gedachten

Dinsdag 24 december

Time to say goodbye. Tot ziens tegen een bijzondere vrouw en moeder. Een dankbare vrouw die een paar dagen in een roes heeft geleefd, zich in de armen heeft geknepen of dit geen droom was en die vandaag zal worden herenigd met haar kinderen, moeder en oma, maar ook met haar vader. Dankzij Nederlands geld. Een vrouw die begin volgend jaar na een renovatie haar woning weer kan betrekken. Een vrouw die ik in mijn hart heb gesloten. Als een vriendin, maar wel als een heel bijzondere vriendin.
Ik heb haar beloofd dat ik haar ooit weer zal opzoeken en dat ze, mocht ik mijn bergmeisje uit de Filipijnen trouwen, zij een van de bruiloftsgasten zal zijn. Ik heb haar gevraagd me op de hoogte te houden, foto's te maken van haar huis en contact op te nemen met Carolien uit Woltersum. Voor de 'adoptie' van haar drie kinderen. Ik weet dat ze het allemaal zal doen. Maar ze zou het liefst de momenten die ze heeft gehad de afgelopen dagen willen laten voortduren. Ik vraag me af wat er allemaal in dat koppie omgaat en hoe ze de terugkeer naar de armoede zal beleven. Anders dan dan wij denken, vermoed ik, want ze heeft daarin Canmaya Centro de rijkdom in de vorm van drie kinderen. Ik zie nog hoe ze haar 9 maanden oude baby in de armen neemt en knuffelt. Intense liefde. Ik zie ook dat ze het zwaar heeft met ons afscheid. Ze zwaait, en zwaait nog een keer. Dan volgt even later het eerste smsje: ''De taxichauffeur lacht omdat ik huil....''
Ik neem deze middag en avond even afstand van alles. Ik laat drie intensieve weken, drie indrukwekkende weken even langs me heen glijden. Ik denk en zie beelden terug van Ormoc, Tacloban, Manila, Bohol, Tagbilaran, Canmaya de Oro en Cebu. Ik wil even helemaal niks voor de rest van de dag. 's Avonds eet ik in het hotel. Een stroganoff in een pasta met een heerlijke saus. Het is zo lekker dat ik nog een portie bestel, aangevuld met twee bier en een sorbet met een bruin, wit en paars bolletje. En dan word ik ontzettend moe. Ik zie hoe een Japans gezin voor de enorme verlichte kerstboom in de lobby van het hotel wordt gefotografeerd en ik denk: oh ja, morgen is het kerst, voor een dag maar. En ik neem een foto van de kerstboom en de prachtig versierde tafel in kerstsfeer. Het is mijn digitale kerstkaart voor mijn familie en vrienden in Nederland. En mijn gedachten gaan ook uit naar dat bijzondere dorpje hier niet ver vandaan. Waar de aarde schokte, trilde en nog vaak trilt, waar ze buko-melk drinken uit een boom. Daar waar ze soms licht hebben en dan weer een week niet en daarom waka-waka zaklantaarns uit Nederland gebruiken. Zonder kerstboom, dat wel, maar deze dagen toch met een volledig gezin en een rijkelijk gevulde tafel. Dankzij mijn en haar vrienden uit dat verre Nederland.