Verhalen van Facebook

De afgelopen dagen heb ik een paar summiere berichten op facebook geplaatst. Voor al die mensen die geen facebook hebben, hierbij een overzicht van al die berichten:
Het verhaal van de koffer....
Ik had er thuis alles aan gedaan om de grote koffer beneden de 20 kilo te houden. Een deel hevelde ik daarom over naar de handbagagekoffer. Dat koffertje kreunde en steunde onder mijn fascinatie de grote broer beneden de 20 kilo te houden. En dus gingen er kilo's chocolade in de handbagage, net als twee woordenboeken, sportschoenen en sandalen. De handbage was bijna net zo zwaar geworden als de koffer. De ritssluiting kreeg ik met pijn en moeite rond, de tablet met hangen en wurgen in het voorste vak en de tickets en het paspoort kreeg ik er amper meer uit. Het gewicht van de handbagage was inmiddels toegenomen tot 15 kilo, terwijl maximaal 7 is toegestaan. Maar het gewicht van de koffer bleef mooi rond de 20 kilo. Ik weet inmiddels dat een koffer zelf drie kilo weegt. Op de band op Schiphol flikkerde het rode licht op tot 20,6 kilo. Of ik aub wel wat uit de handbagage naar de koffer mocht overhevelen, smeekte ik de meneer van Cathay bijna. Dat mocht. Nog twee kilo, zei hij. En dus gingen de kilo's chocolade, de sportschoenen, sandalen en woordenboeken retour richting de grote koffer. Het rode licht stopte bij 24.5 kilo. Geen probleem, zei de aardige meneer van de vliegmaatschappij. En dus zit ik hier nu in een cafeetje van Schiphol met de handbagage als vriend en bondgenoot naast me. "Je bent afgevallen," zei ik met een knipoog tegen het kleine koffertje. Ik hoorde een zucht. Van verlichting....

De Filipijnse telefoon....

Een aantal jaren geleden had ik me net een supermoderne smartfoon gekocht toen ik op weg naar Spanje op het toilet op Schiphol een berichtje wilde lezen of iets dergelijks. Bij het handen wassen zag ik twee mannen in de toiletruimte staan, van wie een met een serie ballonnen. ''Buitenlandse types'' zouden de volgelingen van Geert Wilders ze hebben omschreven. Vijf minuten later zat ik aan de koffie en de appeltaart in het Panoramacafe toen ik mijn telefoon weer tevoorschijn wilde halen. Maar die was er niet meer en ook op het toilet geen telefoon te bekennen en uiteraard de twee ''buitenlandse'' mannen evenmin, Van de Schipholmanager mocht ik met zijn telefoon mezelf bellen. Antwoordapparaat. ''Foute boel'', zei de manager. En hij kreeg gelijk. Met een prepaidtelefoon van 85 euro reisde ik af naar Spanje. Zonder telefoonnummers van vrienden, familie en bekenden. Om gek van te worden.
Gisteren deed ik op mijn hotelkamer een schone broek aan. Ik moest nog wennen aan de broekzakken toen ik mijn eigen telefoon en mijn oude HTC-telefoon met Filipijnse nummers erin stopte. Met rechts een rits en links klitterband kon ik de telefoons niet verliezen, In het ziekenhuis haalde ik de HTC-telefoon nog tevoorschijn en stopte deze weer in mijn linker zak, maar deze keer in de bovenste zak zonder sluiting. Terug in het hotel wilde ik beide telefoons uit mijn broekzakken halen. Mijn eigen telefoon was er wel, mijn 'Filipijnse'' niet meer. Uit mijn broekzak gegleden in de taxi en nu in handen van de taxichauffeur of een klant. Mijn gids belde regelmatig met mijn HTC-telefoon, maar er werd niet opgenomen,. Ook het dringende verzoek om de telefoon terug te bezorgen in het Bayview Parkhotel mocht niet baten. ''Have mercy'' tikte mijn gids nog in als toevoeging bij het sms-je, Het hielp niet. Geen barmhartigheid. Gelukkig had ik de Filipijnse nummers ook op papier meegenomen, want een ezel stoot zich niet helemaal twee keer aan dezelfde steen....

In het ziekenhuis van Manila
Het was mijn grote angst, ziek worden tijdens mijn verblijf in de Filipijnen. Ik had alle voorzorgsmaatregelen genomen en me voorgenomen om het anders te doen dan vorig jaar toen ik na een paar dagen in Butuan al ziek werd. Dus geen ijs eten, bij aankomst in Manila niet direct naar bed maar wachten tot de Filipijnen ook naar bed gaan, voldoende rust nemen, dat soort zaken. Maar kennelijk werkt dat bij mij niet, want na amper twee dagen ging het al mis: pijn in de keel, vreselijk moe, hoesten. Ik ken het ziekenhuis van Butuan en nu dus ook van Manila. Heb enig vergelijkingsmateriaal en dan wint Manila het van Butuan wat de outillage betreft. Niet dat het ziekenhuis van Manila een supermodern pand is, maar het is in elk geval minder gedateerd dan dat van Butuan. En het is lichter. Tijdens mijn bezoeken waren de bouwvakkers er ook nog bezig.
Soms denk je: ach het gaat wel over, maar in dit geval werden de klachten alleen maar erger, tot maagpijn aan toe. En dus zat er niet anders op dan naar de dokter te gaan. In de Filipijnen ga je dan naar het ziekenhuis, Met de taxi. Vijf minuten. Kosten 47 pesos, ruim 80 eurocent en dus betaal je de chauffeur gewoon 100 pesos. Bloed- en urineonderzoek en gesprek met de dokter. Wachten op de gang. Drie namen op een schild aan de wand. Wat zien ik daar...? Dokter Eric S.M. Talens?? Dat moet wel een Nederlander zijn, misschien wel een Groninger. ''Talens'', herhaalt zijn collega bij wie ik even later aanschuif, ''Talens? Nee hoor, dat is gewoon een Filipijn.....'' Enfin, dokter hoort me aan, spreekt snel Filipijns Engels, maar ik heb een goede gids bij me, In het voorportaaltje zit de secretaresse. Mijn gids en zij komen uit dezelfde omgeving en dat schept een band, zo'n band dat beiden een hotline van sms-jes onderhouden over de onderzoeken die ik moet ondergaan, de uitslag van de onderzoeken, etc. Ze regelt zelfs op een vrije morgen dat we de uitslag eerder kunnen krijgen. Met de 'ŕecepten' van de dokter gaan we eerst naar het lab. Daar krijgen we te horen wat het kost en daarom moeten we eerst naar de kassier om de kosten te betalen. Alle onderzoeken en de gesprekken met de arts hebben 150 euro gekost. Na de betaling kan er bloed afgetapt worden en urine worden afgeleverd, De uitslag is niet heel erg verontrustend, maar er is wel een infectie in de urine gevonden. Daarvoor krijg ik twee medicijnen, co-amoxiclav en eentje waarvan ik de naam niet kan lezen. Tegen de koorts krijg ik roze paracetamols.
Maar de klachten gaan nauwelijks weg. Daarom wordt er nog een (duur) bloedonderzoek gehouden op knokkelkoorts die de denguemug veroorzaakt, maar vandaag kreeg ik de mededeling dat er niks aan de hand is. Toch, waarom steeds die vermoeidheid, die lusteloosheid, de pijn in de keel, het hoesten. Als ik vandaag een ''hoogholtje'' boven de ringweg voor mijn hotel heb beklommen, ben ik bekaf. Ik rust veel, maar het helpt allemaal geen donder. Geen koffie en chocolade, zei de dokter. Dat moet je niet tegen een koffieleut uit Nederland zeggen en ook niet met al die Starbucksen om me heen.
Het lijkt op deze maandag beter te gaan, maar na een rondritje per koets door Manila kom ik weer zieker en vermoeid in het hotel aan. Op mijn hotelkamer is het stervenskoud, Ik had toch de airco uitgezet? Deels wel, maar niet helemaal. Ik had het personeel al willen vragen hoe je de airco helemaal uitzet. Daar kwam ik vandaag achter. En daarom zit ik nu op deze Filipijnse maandagavond dit verhaal te tikken. Nog niet okselfris, maar ik denk dat de oorzaak van mijn ziekte, lusteloosheid en vermoeidheid zojuist onschadelijk is gemaakt. Eind deze week nog een keer dat urineonderzoek. Mijn gids meldt na een reis van ruim twee uur dat ze weer thuis is. Ze is ziek......