Over roverrs en hoeren

Het hotel waar ik sinds maandag 2 december vertoef staat niet in Manila, maar in Pasay. Het is een van de ongeveer zesten steden die samen de agglomeratie Manila vormen. Pasay is gelegen in het distict Ermita, een grooot commercieel, financieel en cultureel centrum van de stad. Veel hotels, casino's en kantoren zijn gevestigd in deze wijk. Ermita is ook de thuisbasis van de beroemde monumenten, overheidsgebouwen, toeristische attracties, musea en universiteiten. Het is het bestuurscentrum van Manila en de stadsregio, gastheer van de zetel van de stedelijke overheid en een groot deel van het gebied van werkgelegenheid, zakelijke en recreatieve activiteiten.
Feitelijk is Pasay een voorstad van Manila met 400.000 inwoners. Het wordt omgeven door de steden Taguig, Makati en Paranaque. Manila zelf heeeft 1,7 miljoen inwoners, het gebied dat als metro Manila wordt aangeduid 12 miljoen in totaal. Ook het vliegveld is in Pasay gelegen en dus niet in Manila zelf. Het is een van de drukste vliegvelden ter wereld.
Ik heb de afgelopen tien dagen niet de gelegenheid gehad een dagboek bij te houden. Dat had allemaal te maken met afspraken, indrukken opdoen in dit gebied en ziek zijn, Ik voel me nu stukken beter en vermoed dat het de airco in mijn kamer is geweest die me ziek heeft gemaakt. Die heb ik nu uitgeschakeld en het is vol te houden hier. Ik zal over de afgelopen tien dagen wat samenvattingen geven van zaken en gebeurtenissen waarmee ik te maken heb gehad.
Opvallend is dat ik de afgelopen dagen van enkele Filipijnse vrienden de waarschuwing kreeg dat ik me in een gevaarlijk gebied bevindt, in het territorium van rovers en hoeren. Dat komt me niet vreemd voor. Ik ben weliswaar nog niet beroofd of verkracht, maar dat scheelde niet veel. Enkele dagen geleden werd ik op een Aziatische datingsite benaderd door een jongedame. Dat gebeurt wel meer, maar deze dame kwam wel erg plotseling in beeeld. Ze wilde snel met me afspreken. Aangezien ik erg nieuwsgierig van aard ben, besloot ik op haar uitnodiging in te gaan. Nou is het zo dat je dit hotel niet zo gemakkelijk binnenkomt. Voor de deur staan een of twee portiers die alles en iedereen in de gaten houden. Bezoekers moeten zich legimiteren. Dus ook deze dame van wie ik schrok toen ik haar zag: niet zuinig in de kleren en alles bijpassend in kleur. Klein van stuk, een kind nog, 1.40 meter lang of kort. Ze zou 20 jaar zijn, maar ze zou ook 15 geweest kunnen zijn. Ik vroeg me af hoe raak ik deze meid zo snel mogelijk kwijt, maar de portiers hielpen me een handje toen ze haar identiteitkaart moest tonen. Die werd afgeekeurd. Ze had een 4 jaar oude identiteitskaart van een of andere universiteit bij zich met een foto die iedereen kon zijn, behalve zij. Uit beleefdheid nodigde ik haar uit in een aanpalend restaurant a la McDonalds iets te gaan drinken. Ik zette haar een glas drinken neer waarvan ze op mijn aandringen in totaal twee slokjes heeft genomen. Het gesprek werd geen gesprek, want in het lege restaurant klonk het zo hol dat ik haar nauwelijks kon verstaan. En kletterende borden in de open keuken maakten dat nog erger. Ik zal u de inhoud van dit gesprek besparen, want het ging nergens over. Ze wilde nog wel met mij op stap deze avond, zei ze. Maar ik vond het welletjes en zei dat ik ging slapen, Alleen. Terug bij het hotel vroeg de portier hoe oud ze was. Twintig, zei ik. De portier grijnsde. Ze stuurde me nog een paar smsjes die mijn indruk bevestigden dat we hier te maken hadden met een doortrapte roofster in hoerige kledij.
Het hotel waarin ik vertoef is gelegen aan de Roxas Boulevard met uitzicht over de zee. Pal voor het hotel loopt een soort B-weg langs, je zou het ook een stadsweg kunnen noemen waarover veel verkeer komt, vooral taxi's (merk Vios, dat is geen voetbalclub uit Oosterhesselen maar van Toyota). Achter deze weg ligt een vierbaanse weg waarover heel veel verkeer komt dat ook regelmatig stil staat, waarbij getoeterd wordt en waar langs zich politieauto's en ziekenwagens wurmen met loeiende sirenes waarvan het geluid je door merg en been gaat. En achter deze weg ligt een brede boulevard met er naast de zee. Tegenover het hotel bevindt zich de Amerikaaanse ambassade. Dat is geen statig grachtenpand zoals in Amsterdam, maar een vesting van enkele honderden meters lang, ommuurd en op verschillende plekken van bewakers voorzien. Achter de muur tientallen gebouwen die allemaal bij de ambassade horen. Overigens is de Nederlandse ambassade gevestigd in Makati city, 5 kilometer verderop.
In deze entourage loop ik wel eens over de boulevard en over de weg voor het hotel langs, meestal in gezelschap van een vriendin op weg naar een restaurant (het stikt hier van de pizzeria's) of de hierbij gelegen supermarkt die de naam Seven Eleven draagt. Van deze winkels zijn er vele. En dan gebeurt het dat er plotseling een opgeschoten knul voor je neus staat of, erger nog, achter je aan loopt. Ik zie ze loeren naar mijn broekzakken. Die zijn hermetisch afgesloten, mijn portemonnee en telefoons laat ik al bewust achter in het hotel. In een kluisje in mijn kamer. In mijn broekzak zit enkel wat papiergeld, maar dat is van de buitenkant niet te zien. Een man van een rijtuig waarschuwt ons voor deze knuppels van een jaar of 14. Als er eentje achter ons aan blijft sluipen, draai ik me om en vraag hem dringend op te sodemieteren. Ik ben niet sterk, maaar wel heel lang en stevig en datschrikt kennelijk wel af. De jongen nokt af. Op de boulevard haakt een leeftijdsgenootje van hem ook af als blijkt dat er bij ons niet veel valt te halen. Maar de jongen kan het dan toch niet nalaten tegen mijn wandelgenote te zeggen ''dat hij veel te groot voor je is''. Grijns.