Rebecca en een mixed drankje

Zondag 1 december

Zoals zo vaak weet ik al bij voorbaat dat ik de nacht voor vertrek weinig slaap zal krijgen. De wekker staat op zes uur. Ik ga bewust laat naar bed, om 1.15 uur. Na drie uur word ik al weer wakker en kan de slaap niet hervatten, deels uit angst dat ik me zal verslapen. Daarom blijf ik maar wakker. Op internet is al weer genoeg te beleven en ik besluit me wat te gaan verdiepen in het weer op de Filipijnen, hoewel ik dat eigenlijk wel weet. In Manila is het deze zondag regenachtig, maar daarna zal de zon weer voorturend gaan schijnen, uiteraard met de nodige bewolking. De dagtemperatuur varieert van 30 tot 34 graden, 's nachts schommelt het kwik tussen de 21 en 26 graden. Koud, zeggen de Filipijnen....
Met wat extra brood en koffie voor onderweg verlaat ik om 7.15 uur mijn woning, op weg naar het treinstation in Assen. Onderweg belt Sharon, mijn jongste dochter, zoals afgesproken. Ja, ik ben al wakker. Ik parkeer de auto om 7.45 uur op het vrijwel verlaten veemarktterrein en loop in zeven minuten naar het station. Als de conducteur in de trein langs komt, kan ik niet zo snel mijn eticket uit de propvolle handbagage halen. ''Doe maar rustig aan,'' zegt hij. Het eticket zal hij nooit controleren. Achter mij ontspint zich een gesprek tussen een man en een vrouw. Ik moet er om glimlachen, want van een echt gesprek is geen sprake. Het is meer een interview, de vrouw stelt af en toe een vraag en de man ratelt maar door. Dat geluid verstomt als we Amsterdam naderen, maar dan sta ik al met mijn bagage klaar om de trein op Schiphol te verlaten. Tien uur. Ik heb 2,5 uur de tijd voordat het vliegtuig vertrekt. Er is geen vertraging.
In vertrekhal 3 loket 27 kan ik mijn bagage afgeven. Maar er zijn meer die dat doen en dus is het even wachten, maar de wachttijd staat niet in verhouding tot de uren die ik hier eerder heb moeten wachten voordat er online ingecheckt kon worden. Mijn koffer blijkt 20,6 kilo te wegen, dat betekent dat ik netto aan bagage 17,6 kilo in de koffer heb. Van de meneer van luchtvaartmaaatschappij Cathay Pacific mag ik spullen overhevelen vanuit de veel te zware handbagage naar de koffer. Twee kilo, zegt hij. En dus gaan de sportschoenen, de sandalen, de chocolade en de woordenboeken retour koffer. Nu staat de teller op 24,5 kilo. Geen probleeem, vindt de Cathay-meneer.
Ik heb thuis aan mezelf stoel 68 H toegewezen, een stoel aan het zijpad. Naast me zit al een jongedame bij het raam. Vorig jaar zat ik naast een onderwijzer uit Amsterdam die zijn kinderen in Hong Kong kwam ophalen van zijn ex-vrouw uit Australie. Nu zit ik naast iemand die op weg is naar Australie, Melbourne om precies te zijn. Het is de 18-jarige Rebecca uit Arnhem, Ze gaat twee maanden zonder haar vriendje op bezoek bij de zus van haar oma. Ze heeft na het atheneum een sabatical genomen. Het wordt haar eerste hele grote reis Vorig jaar is ze met een vriendin naar Portugal geweest, maar die reis staat in geen verhouding tot deze onderneming. Ik moet in totaal 13 uur vliegen, zij 20 uur. Als we in Hong Kong aankomen, moet ik nog twee uur naar Manila, zij negen uur naar Melbourne.
De vlucht begint zonder vertraging, al is het wel 15 minuten later voordat we echt los van de grond zijn. Het is 9300 kilometer naar Manila staat in het schermpje voor ons. Elf uur dus. Al ver voordat we over Moskou vliegen, hebben we onze lunch gehad. Ik heb net als vorig jaar gekozen voor macaroni met kaas, een piepklein kommetje met mixed salad en wat garnalen, een kadetje met boter en een bakje roomijs completeert de lunch. Ik kijk op mijn scherm en zie dat we nog 5700 kilometer hebben af te leggen en dat we over 6 uur en 45 minuten Hong Kong zullen hebben bereikt. We vliegen op een hoogte van 10,6 kilometer richting Yekaterinburg.
Intussen kan ik ook wat nader ingaan op mijn reisschema. Ik heb er wel een gemaakt, maar de vraag is of ik me daar aan kan houden. Het enige dat vast staat is dat ik straks bij aankomst in Manila bij het verlaten van het vliegveld de weg zal oversteken en me links meld bij een kiosk voor een rit in een witte taxi met blauw opschrift naar mijn hotel. Dat is althans het advies dat Wilbert van Ringh uit Veendam me heeft gegeven. Hier staaan volgens hem de meest zijn de meest betrouwbare taxi's. Wilbert zijn Filipijnse vrouw Nora is net terug uit haar geboorteland na een hachelijk avontuur op het door de orkaan deels verwoeste eiland Leyte. Nora en Wilbert hebben daar zelf een stevig huis dat al heel wat stormen heeft doorstaan. Deze orkaan ook, hoewel er enige schade aan het dak is. Nora was er met haar zus die in Westerbroek woont. Ze hebben met een Amerikaans vliegtuig Leyte verlaten om vervolgens een weekje bij te komen in Manila. Ze hadden 5 nachten niet geslapen,
Ik logeer de konende week in het Bayview Park hotel. Zeven nachten met ontbijt en wifi voor 280 euro. Een prima hotel zo te zien. In Manila en in Angeles, een stad 80 kilometer van Manila, zal ik ontmoetingen hebben met enkele dames, voordat ik mijn reis naar de getroffen gebieden voortzet. Ik zal in elk geval Manila per vliegtuig verlaten, hetzij eerst naar Tagbilaran op het eiland Bohol waar Sherryl woont of naar Cebu waar Michelle me wil ophalen zodat we per boot naar het zwaar getroffen eiland Leyte kunnen. De woning van haar ouders in de andere getroffen kustplaats van het eiland, Ormoc, bestaande uit hout, golfplaten en wat vlechtmatten, ligt ook tegen de vlakte. Ze wonen nu in een evacutiecentrum op Leyte.
Op dit eiland was ik Jasmine uit Tacloban ook kwijtgeraakt. De avond voor de orkaan hadden we nog met elkaar geskypt. Een paar uur later is ze met haar tante gaan schuilen in een hotel in Tacloban waar ze doodsangsten hebben uitgestaan. Ook hun woning is verwoest, maar in tegenstelling tot duizenden stadgenoten is haar familie veilig. Op het moment dat ik een hotel in Tacloban aan het uitzoeken was, verwoestte de orkaan een groot deel van deze stad. Jasmine en haar familie wonen nu tijdelijk in Manila. Ik hoop haar daar te treffen. Als ik met Michelle per boot van Cebu naar het eiland Leyte zal gaan, moet ik een week van tevoren mijn mixed drankje tegen de cholera innemen. Het eerste deel heb ik thuis al ingenomen, het tweede deel zit in een tasje met koelelementen in mijn handbagage. Ik heb aan medicijnen en een spuit tegen buiktyfus 250 euro moeten uitgeven. Alleen al de 36 malariatabletten kosten 3,50 eurro per stuk. Ook die moet ik gebruiken zodra ik Manila verlaat. Daarnaast heb ik een antibioticakuur in geval ik aan 'de dunne' mocht geraken......
Kotom, mijn reisschema is nog verre van gewis. Niks staat vast na de eerste week Manila en het is zelfs maar de vraag of ik aan een week Manila genoeg heb om de dames te spreken met wie ik al maanden via e-mail, chat, facebook en skype communiceer....
Ik heb na Manila ook nog geen enkel hotel geboekt. Op het eiland Leyte is momenteeel niet echt een hotel beschikbaar, op Bohol wel. Dat is tenslotte het eiland waar de toeristen en masse komen. Maar een hotel boeken zal niet het grootste probleem zijn met allerlei hotelboeking apps op mijn telefoon. Waar ik extra aandacht aan moet besteden, is mijn eigen veiligheid. En daarom heb ik besloten om zo weinig mogelijk alleen te reizen en taxi's alleen via een hotel te bestellen. Berovingen in taxi's komen geregeld voor, met name buitenlanders zijn het doelwit. Ik heb tips gekregen om de kans daarop zo klein mogelijk te maken. In geen geval 's avonds reizen, niet alleen reizen, kentekens noteren en eerst kijken of er iemand op de vloer van een taxi ligt. Taxichauffeurs schijnen klanten zelfs te bedwelmen.
Extra gevaarlijk is het op het zuidelijk eiland Mindanao waar ik eigenlijk vijf steden wil bezoeken: Pagadian, Illigan, Cagayan de Oro, Butuan en Davao. Op Mindanao hebben we ook te maken met kidnappingen en geweld door moslimextremisten. Daarom wil ik in elke stad opgwacht worden door een dame die ik bezoek en bij taxiritten van de ene stad naar de andere, vergezeld worden door een bekende. Of ik die garanties allemaal kan krijgen, weet ik nog niet, Kortom, er is veel onduidelijk nog, maar dat maakt deze reis ook extra spannend. We vliegen inmiddels richting Karaganda bij een buitentemperatuur van min 65 graden. Ook in het vliegtuig is het niet warm. De dekentjes worden veelvuldig gebruikt. Nog zes uur en 15 minuten te gaan tot Hong Kong. Het is Nederlandse tijd zondagmiddag 5 uur.
Vanaf Rusland duiken we China binnen, geen Chinees leger dat ons tegenhoudt. Maar het wordt wel heel koud in het vliegtuig, zo koud dat ik mijn gewatteerde sportjas weer tevoorschijn haal. Alles wordt weer warm, behalve mijn voeten. Tegen 2130 uur Nederlandse tijd krijgen we een onbijt voorgeschoteld, maar mijn buurvrouw heeeft genoeg aan een glaasje jus d'orange en ik bedank ook feestelijk voor de scrambled eggs with herb potato topping, pork sausage, tomato ragout and creamed spinach of de congee with sliced pork. Ik aanvaard wel de stukjes fruit, het kadetje met jam, de fruityoghurt en twee kopjes koffie.
Via Wuzhou gaaan we op Hong Kong aan. We zullen tegen 11.20 uur Nederlandse tijd arriveren. Dat is 6.20 uur maandagmorgen lokale tijd, ook Filipijnse tijd. Ik heb dan nog twee uur de tijd om op een van de mooiste en modernste vliegvelden ter wereld op zoek te gaan nar het vliegtuig dat me in Manila aflevert. Daar zal ik dan twee uur later, rond 10.30 uur maandagmorgen, aankomen. En dan zal ik niet de fout maken die ik vorig jaar maakte door 's midddags een paar uurtjes te gaan slapen. Ik werd toen geradbraakt wakker. Deze keer maar even wakker blijven, installeren en berichtjes beantwoorden, zodat ik begin van de avond aan een lange nacht kan beginnen.