Het panorama en vreemde kerstmannen

Donderdag 19 december
Op weg naaar het toeristeneiland Bohol waar veel Filipijnen maar ook buitenlanders (Zuid-Koreanen bijvoorbeeld) hun vakantie doorbrengen. Het is ruim 2 uur varen vanaf Cebu. De kruier die deze keer de koffers voor me sjouwt, is bijzonder actief. Samen gaan we door de 'douane' (gisteren zag ik hoe eeen beveiliger met een speurhond alle bagage controleerde) en bij het wegen van de koffers krijgt de man die daarvoor verantwoordelijk is, een por van zijn collega. Hij ligt namelijk te slapen. Terwijl zijn collega's de papieren verder invullen, gaat de man verder slapen met zijn hoofd op het bureau. Het is wel duidelijk dat Bolhol een toeristeneiland is, want voor de bagage mag ik maaar liefst 270 pesos (5 euro) neertellen. De kruier loopt voor me aan om aan te geven waar ik moet zijn voor de boot. Ik kan direct doorlopen en de kruier toont op de boot met eeen lachend gezicht en wijzend waar ik straks mijn koffers terug kan vinden. Ik weet nu hoe het werkt en met mijn rugtas met daarin mijn geld, telefoons en tablet, maak ik me geen zorgen meer.
Het is bewolkt en via een sms-je van Sherryl, die op weg is van haar dorp naar de haven van Tagbilaran, verneem ik dat het hoost op Bohol. Sherryl is een 25-jarige alleenstaande moeder van drie kinderen, een zoon van 7 jaar, een dochter van 4 jaar en een meisje van 9 maanden. Ze woonde met haar vriend en de vader van haar kinderen in Manila toen ze, net in verwachting van de derde, besloot haar vriend te verlaten en terug te keren naar haar familie op Bohol. Ze wilde niet langer als boksbal gebruikt worden door haar vriend in een van zijn vele dronken buien. Op het eiland Bohol woont ze samen met haar moeder, kinderen en andere familieleden.
Haar vader werkt in Butuan, de stad waar ik vorig jaar was op het zuidelijke eiland Mindanao. Hij verdient te weinig om in zijn vrije tijd terug te kunnen keren naar Bohol. Ik besluit uit de geldpot van mijn facebookvrienden en onbekenden geld te doneren voor zijn tijdelijke terugkeer volgende week, zodat de familie samen kan zijn met de kerst. Daarnaast heb ik chocolade, shampoo, zeep, douchegel (al is er geen douche), chocoladekikkers, tandenborstels en tandpasta bij me voor de door de aardbeving getroffen familie. Eerder al kocht ik in Nederland twee solar zaklantaarns waarmee ook mobiele telefoons kunnen worden opgeladen, alsmede enkele zaklantaarns die met een batterij een leven lang licht geven. En dat is in deze duisternis letterlijk en figuurlijk licht. Tijdens mijn bezoek zal ik er onder meer voor zorgen dat Sherryl een smartphone krijgt (ruim 100 euro) in plaats van een oud geleend toestel, want in haar dorp waar alleen een autobus zonder airco de vorm van communicatie en transport is, is een goede telefoon zeer welkom.
Het dorp van Sherryl, Sagbayan, werd op 15 oktober getroffen door een aardbeving met een 7.2 op de schaal van Richter. Uitgerekend in haar omgeving was het episch centrum. De aardbeving verwoestte veel huizen en kerken op het eiland, alsmede honderd mensenlevens. Sherryl stond verstijfd van schrik met haar baby in haar armen in huis toen de aarde 's morgens begon te beven. Ze bad dat haar baby in elk geval mocht blijven leven. Ze was letterlijk verstijfd van schrik. Totdat er iemand riep dat ze het huis moest verlaten. Toen ze eenmaal op straat stond, stortte de woning in.....In een naburig internetcafe, waar ze wel eens kwam om met mij te chatten, waren vijf kinderen toen het pand instortte. Alle kinderen, onder wie twee van de eigenaar van het internetcafe, kwamen om het leven.
Sherryl woont sinds die tijd met haar familie onder zeer primitieve, zeg maar rustig armoedige, omstandigheden in de buurt van haar oude ouderlijke woning. Samen zullen we bekijken of we met geld uit Nederland een stukje herbouw kunnen plegen. Komende zaterdag zal ik een bezoek aan het dorp brengen en daarnaast nog naar eeen ander dorp gaan om daar de zus en de moeder van een vriendin die ik in Manila ontmoette, te bezoeken en wat spullen te geven. Onder meer een enkele kerstmannen die hun buik letterlijk vol hebben van snoep. Ook voor de kinderen in het dorp van Sherryl heb ik die gekocht naast de chocolade letters, kikkers en geldstukken.
Als ik in Tagbilaran aankom, schijnt de zon al weer. Sherryl staat te wachten. Ze stond deze ochtend al om 3.20 uur op om op 4 uur de dienst in de kerk te kunnen bezoeken in het kader van de kerst. Bij de haven ontmoeten we al snel een jongeman met een busje die me wel naar het hotel wil rijden. Maar eerst gaan we iets drinken in eeen winkelcentrum in Tagbilaran.
Het hotel heeft de naam Le Panorama en daarmeee is niets teveel gezegd. Het uitzicht vanaf mijn kamer en vanaf het terras waar ik ontbijt, is adembenemend. De kamer mag er ook zijn, een heerlijk bed, een prima badkamer en een enorm balcon dat je in andere hotels niet vindt. Er zijn twee hangmatten waarin je heerlijk zou kunnen slapen, een tafel met twee stoelen, een complete keuken met apparatuur en natuurlijk dat uitzicht over het water en de stad Tagbilaran. Ik mest mijn koffer uit en gooi al mijn schone en smerige kleren op een hoop voor de was die het hotel voor me verzorgt. Voor 5 euro. Morgen gestreken en al terug. 's Avonds geniet ik tijdens het eten van het weidse panorma op een in kerstsfeer gestoken terras. Ik snap nu waarom Bohol een toeristeneiland is. Daar kan zelfs een aardbeving niets aan veranderen.