Weer afscheid, een nieuwe stad en moslima

Vrijdag 27 december.
Ik neem voor de derde keer afscheid van Cebu op weg naar Gagayan de Oro, nu van het Best Westernhotel, een uitstekend hotel met een geweldige kamer, badkamer, personeel en lobby, maar waarom ik het bij het ontbijt moest doen met bolletjes keiharde boter in smeltend water en waarom er tijdens het ontbijt een televisie (Amerikaanse zender) aan moest staan, is en blijft voor mij een raadsel. Daarnaast was er (Franse) stokbrood, vermoedelijk gebakken door een Filipijn, want het viel al uit elkaar als je er naar keek. En van kaas hebben ze kennelijk nog nooit gehoord in dit Best Westernhotel. Maar ik klaag niet, het was zonder meer een 9 plus waard.
Het internationaal vliegveld van Cebu ligt net als in Amsterdam niet in Cebu, maar in Lapu Lapu City. Een hele lange brug over en dan ben je er zo, maar vanaf ons hotel is het nog al wel drie kwartier rijden.
Sherryl gaat met me mee en haar hulp kan ik heel goed gebruiken, want op het vliegveld zou ik een heel andere kant zijn opgelopen.....Maar het gaat allemaal goed. Het afscheid van elkaar lijkt van haar kant zwaarder te zijn dan van mijn kant, terwijl ze van tevoren wist dat het niet meer dan vriendschap kon zijn. Ook later zal nog blijken dat er bij haar zware verliefdheid in het spel is, maar ik heb mijn engeltje al gevonden en ik had haar maanden geleden al verteld dat ik geen vrouw met drie jonge kinderen wil.
Na ons afscheid -ze mag niet verder- gaat het bij de balie toch mis. Mijn koffer is weer eens te zwaar, 2 kilo en hier maken ze daar wel een probleem van en dus moet ik weer een beroep doen op de kleine koffer...Als ik daar mee bezig ben, staat Sherryl plotseling achter me, Ze zag me in de problemen en vroeg de douane 'please let me through'. En dat mocht. Uiteindelijk kan ik verder. Dacht ik. De volgende controle gaat het weer mis....de kleine koffer is nu 5 kilo te zwaar....Waar heb ik dat toch vaker meegemaakt. De controlemeneer gaat ermee akkoord dat ik mijn rugtas eruit haal, die vol prop en als extra bagage op mijn rug meetors....Merkwaardig. Opnieuw afscheid van Sherryl. Als ik uiteindelijk incheck en bijna de slurf van het vliegtuig heb bereikt, gaat het opnieuw mis. Een vriendelijke doch strenge grondstewardess accepteert niet dat ik mijn kleine koffer samen met mijn rugts meeneem....De kleine koffer houdt ze achter en die zal ik in Cagayan de Oro pas weer zien. Zonder extra kosten, zo blijkt later. Merkwaardig....
Ik schrik er na 25 minuten vliegen van dat het vliegtuig de daling al inzet. De vlucht zou toch 50 minuten duren? Is er iets aan de hand? Is dit een noodlanding? Ik kijk om me heen maar niemand is in paniek. Verdomd, we zijn er al, amper een half uurtje en met de boot zou het 14 uur hebben geduurd....De koffers zijn ook snel gevonden en als ik naar buiten kijk zie ik de zon schijnen. Buiten zwaait een dame achter het dranghek. Het is Sel, mijn facebookvriendin die mijn overnachtingen hier al geregeld heeft tegenover het huis waar zij met man en kind woont. Ze heeft ook een (mooie en 21-jarige) vriendin meegenomen, dat blijkt haar nicht te zijn. Matet is de naam. We nemen de taxi terug, zij zijn met de bus gekomen. Het is bijna 100 kilometer naar Iligan. Anderhalf uur rijden. Kosten: 25 euro.
Tijdens de rit valt het me op dat het een prachtige omgeving is waar het stikt van de kokosnootbomen....hahahaha...In Iligan schrik ik even van mijn luxe kamer....na veertig treden.....een jaren 60 kamer met twee aftandse bedden, gele muren, maar ook met een televisie, een koelkast, een airco die werkt....en een ''badkamer'' met een toilet en fonteintje (mijn wastafel), een douchegordijn en een douche waarvan ik me afvraag wat daar straks uit zal komen, Maar dat valt later mee, er komt een beetje water uit en het is ook nog warm ook. Maar ik klaag niet. Ik heb hier ergere dingen gezien en voor 18,33 euro per nacht zeur ik ook niet. De kamer is ruim met uitzicht op de 'ẃoning' van Sel en haar man en kind....Daar komen we later tereht als we in een winkelcentrum in de stad wat hebben gedronken en donuts hebben gegeten. Ik bespeur hier onveiligheid en de dames vragen me ook steeds om op mijn spullen te letten. Ik heb hier ook een stel geweldige gidsen gevonden. Ze waken over me en waarschuwen me als we in een jeepney gaan ('Pas op je hoofd Willem') of ze pakken mijn hand als we de straat oversteken of een drukte ingaan. En druk is het. Een heel ander beeld dan in Cebu. Armer, volkser en met heel veel gesluierde vrouwen. Het was me bekend dat ik vandaag het moslimdeel van de Filipijnen zou betreden. Een misvormde man zit bedelend op straat en in de jeepney tegenover me geeft een gesluierde moslima na veel wroeten in haar kleding haar kind de borst......In de propvolle lift zie ik alleen de ogen van een in het volledig zwart gesluierde jonge vrouw. Die lachende en vriendelijke ogen zal ik nooit vergeten. Wandelend naar het huis van Sel valt me deze tekst me op: ''This is a childfriendly school''. De directeur gaat lachend in de houding staan als ik een foto maak.
Dan komen we uit bij de woning van Sel, eerst bij de buren die altijd harde muziek spelen, dan in Sel haar woning en daarna bij de achterburen waar de eenden vrolijk in de zanderige woonkamer lopen, hoewel ik hier niet meer het verschil weet tussen de diverse ruimtes. Ik word aan tal van mensen voorgesteld en net als vorig jaar, zo herinner ik me, brengen kleine kinderen mijn hand naar hun voorhoofd. Het is er vreselijk warm onder al die golfplaten, want als ik later uit mijn raam kijk ziek ik een zee van golfplaten, zeg maar tien onder een golfplatendak...pffff...
In het hotel vraagt Sel me dringend te gaan douchen en schone kleren aan te trekken. Maar ik ben te moe. ga op het eenpersoonsbed liggen wat te pielen met twee telefoons en een I-pad. Dan gebeurt het waar ik bang voor was: ik heb geen 'ĺoad meer in mijn Filipijnse' telefoon' en kan geen smsjes meer versturen. Sel komt later met de buurvrouw langs. Zij verkoopt simkaarten, maaar als ze de telefoon ziet, zeg ze: ''Deze telefoon is niet goed meer....'' Daar was ik zelf ook al achter, want een smsje versturen is een ramp met dat ding. Mijn vingers zijn er te dik voor en dus zitten we even later met ons vieren (ook Sel haar zoontje) in een fietstaxi zonder licht. Zo karrren we naar het winkelcentrum waar ik dankzij de telefoonoverbuurvrouw een prachtig nieuw toestel (merk Telego) op de kop tik met 500 pesos korting. Voor 2100 pesos (35 euro). En ik kan er alles mee, ook foto's maken. Ik trakeer bij de McDonals op hamburgers, cola en patat met ketchup....Met buurvrouw klets ik later via de telefoon nog wat. Ze is 35 jaar oud, single moeder van een dochter, twee keer getrouwd geweest waarvan de laatste keer met een oudere man die ook wegliep en verder is ze heel arm....
Ik ben in de Filipijnen, op het zuidelijk eiland Mindanao. In Iligan zal ik de jaarwisseling doorbrengen en op Nieuwjaardag via Cagayan de Oro doorreizen naar Butuan, de stad waar ik vorig jaar mijn liefde dacht te hebben gevonden. Maar net als de buurvrouw van Sel heeft ervaren: garantie in de liefde heb je niet....Ook niet altijd in de Filipijnen.