Jaarwisseling onder golfplaten en twee keer April

Dindag 31 december (Oudejaarsdag)
Sinds ik mijn telefoon kwijt ben is slapen huilen met de pet op. Ik slaap een uurtje en ben dan weer een tijdje wakker en zo gaat dat de hele nacht door met als gevolg dat ik 's morgens langer in bed blijf dan de bedoeling was.
Ook Sel is voortdurend met het verlies van mijn telefoon bezig. Nu is ze naar de omroep van Iligan met het verzoek een paar keer een oproep op de radio uit te zenden over mijn verloren telefoon en de beloning van 5.000 pesos te melden. Maar vooralsnog levert het niets op. Dat geldt ook voor het gesprek dat ze later in de middag aangaat met de voorzitter van de jeepneychauffeurs. Dat gebeurt bij een zogenoemde terminal, maar het is niet meer dan een verzamelpunt van jeepneys in de open lucht bij een kruispunt. Ik heb niet het gevoel dat het gesprek echt veel oplevert, tenslotte verliezen wel meer mensen een deel van hun bezittingen. En de voorzitter gaat zijn chauffeurs natuurlijk niet afvallen en aanmerken als potentiele dieven. Maar wij denken daar wat anders over.
Ik heb deze morgen een afspraak met ene April. Ze komt me samen met haar zusje van 15 afhalen van het hotel en samen lopen we naar het winkelcentrum. Het is heet en heel druk en bovendien word ik lastig gevallen door bedelaars, ze worden lijfelijk en erg hinderijk. Naast me lopen, me achtervolgen en vanaf de andere kant van de straat op me af komen rennen. Ik sla ze bijna letterlijk van me af. In het winkelcentrum mogen ze niet komen, maar het blijft druk en sinds ik mijn telefoon kwijt ben is mijn vertrouwen in de Filipijnse medemens (of moet ik medeman zeggen?) en mijn eigen wantrouwen wat minder geworden. April en haar zusje nemen in het winkelcentrum nog twee....grrrrr...cousins mee op sleeptouw en zo zitten we samen van een grote donut te eten en drinken wat. Daarna willen de dames naar het entertainment deel van het winkelcentrum. Dat bestaat uit een verzameling van gokkasten, spelcomputers, je kunt er zelf drummen op bestaande muzieknummers en er zijn geluidsdichte cabines met karaokemachines. Als je de Filipijnen noemt, noem je ook karaoke (en basketbal). Elke familie die het zich kan permitteren, heeft een karokemachine (ze noemen het hier geen karaoke, maar videoke of zoiets) met microfoon en een boek met duizenden nummers in huis. Het is ontzettend populair hier. Kinderen worden er mee grootgebracht. We gaan ook de cabine in en doen een nummer, Ik haal de belegen hit van Tom Jones (Green, green gras of home) maar weer eens van stal. Dubbele noastalgie. April zit dan al achter een machine waar ze bij drumt. En voor de ingang van de bioscoop staat al weer (je kunt hier niet komen of er staan honderden mensen in de rij voor de bios) een lange rij wachtenden. Om twaalf uur overdag. De bioscoop is hier net zo populair als zestig jaaar geleden bij ons toen wij ons nog geen televisie konden permitteren. Dat kunnen de mensen hier nog soms wel, maar de televisie met een of twee kanalen stelt niks voor.
We gaan nog wat drinken en daarna lopen we terug naar mijn hotel, want ik heb om twee uur de afspraak met Sel en Matet dat we nog Mimbalot, een andere waterval, bezoeken. Ik neem afscheid van deze dames en daarna ga ik op stap in de jeepney met Sel en Matet, de laatste neemt bij de jeepneyterminal nog twee ...grrrrr.....cousins mee. Bij de waterval zullen we ook die merkwaardige 31-jarige vrouw treffen die mij met haar ouders door Iligan had willen rondtoeren. Het is een schitterende omgeving waar we zijn en de diverse watervallen maken het plaatje helemaal compleet,. Dan komt ze, de 31-jarige vouw, lopend met haar moeder. Pa blijft eerst in de jeep zitten maar voegt zich later alsnog bij ons. De dame stelt zich aan me voor als........April....Die had ik vanmorgen ook al. Ze lacht voortdurend tegen me. Samen met haaar en de rest lopen en klimmen we langs de watervallen en drinken wat bij een houten keet, twee grote flessen cola (10 glazen) en 4 zakjes chips voor de prijs van 2,50 euro....Naast de keet zwiept een geketende aap langs een boom. Hij slaagt er ook in om op mijn uitgestoken arm te klimmen en begint me daarna zachtjes te bijten. Het beest is vliegensvlug en haalt voortdurend met zijn poot uit naar wat hij kan aanraken, zoals twee plastic bekers met cola van Matet en mij...In plaats van aan de mond te zetten, zit hij er met zijn poten in te graaien en brengt zo wat cola naar zijn bek.
In de jeep van de ouders van April gaan we terug naar het kruispunt waar we in een jeepney overstappen naar het hotel. Als ik daar ben heb ik al snel een berichtje van April. Ze vindt me aardig en nodigt me uit om 's avonds bij haar ouders thuis de jaarwisseling te vieren en daarna wil ze met mij mee naar mijn hotel.....Ze heeft nog nooit een vriendje gehad, maar je kunt niet zeggen dat ze niet doortastend is. Ik leg haar uit dat ik met mijn vrienden heb afgesproken deze laatste avond van het jaar. April laat zich niet zo gemakkelijk afschepen. ''Wat vind je belangrijker: deze avond met je vrienden of met je toekomstige vrouw''....Pardon????!!! Ik geloof dat ik nu iets duidelijker moet worden en leg haar uit dat ik niet verliefd op haar ben. Dan volgen drie berichtjes met de tekst: '''Blijf daar, ik kom nu naar je toe.'' Help! Mijn god, wat is dit. Ik moet nog minder subtiel worden en zeg tegen haar dat ik niet verliefd op haar ben, dat ook nooit zal worden en dat van een huwelijk dus geen sprake kan zijn. Dan bindt ze in en verzoekt me tot vriendschap op Facebook. Pffff....Ik heb het vege lijf gered.
Sel zou me na tienen ophalen om de jaarwisseling bij haar en Jonathan te vieren, maar dan stuurt ze me een smje met de medeling dat Jonathan het niet verstandig vindt dat ik mij onder de golfplaten begeef. Te veel dronken mensen.....Dat verhaal komt me bekend voor. Vorig jaar in Butuan mochten mijn toenmalige vriendin en ik van haar ouders om dezelfde reden de straat niet op. Maar ik geef aan dat ik niet zo benauwd ben en dus ben ik even na elf uur in de woning van Sel en Jonathan, zeg maar rustig in eeen ghetto. pff, een nauw smerig en modderig ommuurd steegje waar langs zich wat deuren bevinden met daar achter heel veeel mensen, mannen, vrouwen en heel veel kinderen, en lawaai, karaokelawaai. Ook bij Sel en Jonathan en dus moet ik er weer aan geloven, jawel, Tom Jones again. De tekst loopt over een TV-scherm met daarop steeds dezelfde modeshow van halfnaakte dames, zodat ik die hier en later bij Jonathan zijn broer een keer of tien zie. Er komt een hele kluit familie langs van ooms, tantes en grrrr....cousins. En ze moeten allemaal met me op de foto. Sel heeft heel veel lekkers gemaakt en uitgestald in de keuken met daar tegenover een gordijn waar achter zich een bed en eeen verzameling kleding bevindt. Ik moet van alles eten en ik geef Jonathan geld voor bier. Hij komt met een kratje met literflessen bier terug, San Miguel, bier van het merk dat ik hier steeds drink. En iedereen is aan de karaoke, ook de buurman, een oom van Jonathan. Om middernacht is het niet kussen en handen schudden, maar naar buiten om wat vuurwerk te bekijken. Daarnaa gaat de kaaraoke gewoon verder. Zelfs in het nauwe steegje wordt vuurwerk afgeschoten en een vrouw staat met een pan op een stoel om af en toe iets te laten vallen. Het blijkt ingepakt geld te zijn. Zodra er wat valt, duikt iedereen na het slaken van een oerkreet naar beneden.
Jonathan neemt me mee naar zijn broer, de familie waar ook een drietal eenden op een soort buitenplaats rondscharrelen. Ik was er al eerder. Op diezelfde binnenplaats staat ook de televisie en de karaoke-apparatuur en de eenden kijken toe hoe ik me op den duur laat verleiden tot een dans met een van de buurmannen. Voor Sel is dat het hoogtepunt van de avond.....of beter gezegd de nacht. Even na twee uur brengen Sel en Jonathan me terug naaar mijn hotelkamer...Onder de golfplaten blijft het nog even onrustig....Nee, balut heb ik niet meer gehad, je kunt toch moeilijk een embryo van een eend naar binnenwerken als er eenden toekijken?